butterfly

Μικρη πεταλουδα , θες να πεταξεις.
Να νιωσεις ελευθερη.
Δεν εχεις ξεκαθαρο προορισμο.
Ποτε δεν ειχες.
Σου αρεσουν τα ταξιδια.Αυτο το ξερεις σιγουρα.
Οι αποστασεις που σου χαριζουν με τους αλλους ανθρωπους.
Η αποσταση ειναι ενα οριο διαφανο μα ξεκαθαρο.
Χωρος να αναπνεεις.
Δεν αφηνεις κανεναν να σε πλησιασει για πολυ.
Δεν τους φοβασαι!
θελεις να ζησεις,ομως ετσι κρατιεσαι εσυ ζωντανη.Με τις αποστασεις.
Πιστευεις πως θα καταλαβουν τη γυμνια της ψυχη σου.
Το αλλοκοτο εγω που εχεις ξεχασει καπου αναμεσα στα παιδικα σου χρονια.

Σε τραμπαλες και κουνιες.
Και φιλιες με εγκριση γονεων και κηδεμονων.
θεατρικο παιχνιδι ειναι η ζωη λες. Βλεπεις απο ψηλα.Παρατηρησεις απο αποσταση.Λες και δε ζεις αναμεσα τους.
Το εχεις μεσα σου και το κρατας για σενα.
Μονοπατι σου ειναι μονο τα αστερια.
Αυτα,που σε κανουν να κοιτας ψηλα.

Ομως κατι σε κραταει κατω ακομα.
Καηκες σιγα σιγα.Προοδευτικα.
Εδωσες τα χρωματα σου για να ζωγραφισεις με χαμογελα τις ζωες των αλλων.
Αυτο σε κραταει στη γη.

Στον ρεαλισμο μιας γρατζουνιας στον τοιχο.
-Που εχει καρφωθει στο μυαλο σου οπως εκεινο το φιλι.
Εκεινο το μωβ φιλι στα σκοταδια.
Που εμοιασε για μια στιγμη αληθινο.
Ονειρο ηταν.
Οχι σαν τους εφιαλτες που βλεπεις.

Κανεις δε σου κοψε τα φτερα.
Δε μπορει,ετσι γεννηθηκες.
Αναγεννηση απο σταχτες.
Ερχεται κατα καιρους κι εχει μωβ χρωμα αυτες τις μερες.
Σαν αποτομο ξυπνημα απο τα κρυα πλακακια.
Κλεινεσαι στο κλουβι σου να ανακτησεις δυναμεις.
Απο τις απουσιες.
Απομακρυνομαστε στις μοναξιες μας οταν τελειωσουν οι βολτες.
Ποιον ρεαλισμο εχεις να φοβηθεις αλλωστε οταν εισαι μονος?
Το πεταγμα σου μονο.

-Καλη σου νυχτα,ηλιαχτιδα,φιλια σαν τα αυριανα.
-Δε θα υπαρξουν.
-Εσυ να εισαι εκει.

Στο πεταγμα του ο καθενας παραλληρει