as i live ur life from a window

"-αυτη την οικογενεια θελεις?
-οχι,αλλα ουτε εσυ ψαχνεις για οικογενεια.καποιον να ξεσπασεις ψαχνεις.
-τοτε τι κανουμε εμεις αγκαλια?"

κουραστηκα να σας βλεπω,δεν υπαρχει λυση.ενεργειες ειναι που ανταλασονται.ο καθενας εχει διαφορετικο τροπο να καταλαβαινει αυτο που δεχεται και να το ξεσπαει αλλιως.
κασσετες που εχουν κολλησει και λενε το ιδιο παραμυθι.διχως τελος και αρχη.μπερδευτηκαν κι αυτα.
και εσυ παπακι μεσα στη δικια σου λιμνη.μια λιμνη ομως που δεν εχει αλλους κατοικους.δε θα μπορουσε να εχει.
σε βλεπω και λυπαμαι.να ζεις σε μια αεναη κατασταση και να προσπαθεις να ισοροπεις.ξανα και ξανα.
πονανε οι λεξεις μου εμαθαν.μα εσυ πονας κι αλλιως.και σε ποιον να το πεις.και ποιος να το πιστεψει αληθεια.αλλα τα μεσα μας δε φαινονται,γι'αυτο περνιουνται για ανθρωποι.αυτοι.
να μιλανε για σενα με τα χειροτερα λογια,κι εσυ απλος ακροατης.κι οταν σκας και πας να μιλησεις σε κατατροπωνουν.εισαι εξαρτημενος.δεν επρεπε να κανεις αυτη την κινηση.
"δε μπορω αλλα λογια.αλλες απουσιες.αλλες βαρβαρες φωνες στα γυαλια μου."ετσι μου ειπες.
κι εγω μια αγκαλια εχω,πως να σε προστατευσω?ισοροπιες στο κενο ποιος θα κρατησει?ειδωλα που σπανε καθε μερα.
με κρυσταλλα τα φτιαχνεις.παντα αναρωτιομουν γιατι.
σημερα καταλαβα.για να γυαλιζουν,για να σου δινουν ελπιδα.τι κι αν τα αλλα εσπασαν...με τις ελπιδες σου ξημερωνεις.και μου τα λες,με τα ματια σου καθε απογευμα που σε συναντω.και μου τα γραφεις με τις σκιες καθε βραδυ στο παραθυρο σου.κι εγω τα ακουω και νιωθω αναπηρη.
"γυρισε και πες του πως δεν ξεχασα , αμα σε ξαναρωτησει για μενα.πως ολα τα θυμαμαι και με χτυπανε καθε βραδυ.ολα εκεινα τα βραδυα που με αφηνε μονη,τωρα εγιναν ενα.ενα που θελω εγω να μεινω μονη.
και να μην ξαναγυρισει.
δε χωραω στη ζωη του.ποτε δε χωραγα στ'αληθεια."