apousies

ειναι στιγμες που ολα τα στερεα πραγματα που εχεις στη ζωη σου φευγουν.
δεν φταις εσυ που δε τα κρατησες σφιχτα.ουτε που δεν εδωσες την πρεπουσα σημασια.δεν υπαρχουν πρεπει στις σχεσεις των ανθρωπων.
οι απουσιες ειναι κατι που πονανε.ακομα κι απο το σχολειο αν το παρουμε,ολοι καιγομασταν κυριως για τις απουσιες παρα για τους βαθμους.γι'αυτα τα πραγματα ανησυχουν οι μεγαλοι.
φευγει καποιος και σου μενεις ενα κενο.δεν ξερεις πως να το παλεψεις.στην αρχη δε μπορεις να το συνηδητοποιησεις κιολας.ειναι επειδη δεν το περιμενες?δε νομιζω,γιατι κι αυτα που περιμενουμε δεν τα συνηδητοποιουμε ευκολα.ισως δεν θελουμε.ισως παλι φταιει το γεγονος οτι εχουμε μεσα μας μια ελπιδα.οτι τα πραγματα θα αλλαξουν.
το χειροτερο μου ειναι οι απουσιες.
ολοι με φοβουνται σε αυτες.δεν μπορω να εκδηλωθω.να πω τι εξαλλου?
μια φορα μονο φωναξα θυμαμαι.κι αυτο γιατι,επρεπε να καταλαβουν πως οι απουσιες οι δικες μου δεν ειναι ιδιες με τις δικες τους.πρεπει να ζησουμε με αυτες.η ζωη προχωραει κι εμεις δε μπορουμε να μενουμε πισω.αναμνησεις.στιγμες.και παντα στο μυαλο μια εκφραση"δε προλαβα".
δε το δεχομαι.ουτε απο τον ιδιο μου τον εαυτο.καλο ταξιδι,δικο μου ταξιδι.