Νυχτες πνιγμενες

Θελω να σου πω.για ολα οσα θυμαμαι.Οι συνειρμοι ειναι περιεργοι στο κεφαλι μου.Πριν λιγες ωρες με μαγνητιζε μια λαμπα στο δρομο.Περιμενα απειρες ωρες σε σταθμους και αλλες τοσες κρυωνα.Δε με ενοιαζε.Μου εφτανε να ερθω.Γιατι θα σε εβλεπα να χαμογελας.Ποσο καλα διαλεγουμε τους δολοφονους μας τελικα.Εκεινες οι βραδιες ειναι ποτισμενες με αγκαλιες πνιγμενες σε βοτκα.Σε ειχα ξεχασει.Η βροχη σε εφερε.Μην πινεις τοσο.8α πνιγεις.Κι ειναι κριμα.Οχι για τις χαμενες αγκαλιες,αλλα για τα ποταμια που τρεχουν οταν δεν εισαι δυνατος απο τα ματια σου.Οι πραξεις μας δε μας οριζουν.Αν μας οριζουν,τοτε εχασα το εγω μου σε εναν καθρεφτη κοντα στο γυμνασιο.Το εσπασα με εκεινα τα λιγα λογια που τοτε φανταζαν μεγαλα.
Αλκοολισμος.Βαρεσε καμπανακι μεσα μου.Και παντα θα βαραει.Σε εζησα.Οσο και να το αρνεισαι δεν αλλαζει.It turns you into monster.Ενα πιονι σε ενα παιχνιδι του εγω.Να ζεις σε ονειρα που το πρωι σου φερνουν πονοκεφαλο.Γινεται κουρελι κι η πιο ευγενικη ψυχη.Θυμαμαι.Οταν σε ειδα την πρωτη φορα φορουσα ενα κοκκινο μπλουζακι που ελεγε Go Away.Και εκατσες.Για να μου αποδειξεις πως οι απειλες μου ειναι τοσο αληθινες οσο και οι δικες σου.Οσο και η δικη σου αυτοπεποιθηση , η δυναμη.Τα βραδυα μετα τη δουλεια συνεχιζες να πνιγεσαι.Ηταν κοινο μυστικο.Οι φιλοι σου εγιναν φιλοι μου με μια ματια.Δεν ηξερα πως να σε βγαλω απο τη θαλασσα.Μα σου δωσα μπρατσακια.Τιποτα δεν ηταν αληθινο.Κυριως η ασχημη σου πλευρα που ειδα.Μπουκαλια ηταν.Σπασμενα γυαλια στην καρδια σου.Δε σε εχει φυλακισει τιποτα πιο πολυ απο τον εαυτο σου.Ουτε μια φωτογραφια στο αλμπουμ της ζωης μου.Ταξιδι ησουν οχι ανθρωπος.