Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

κοκκινο λαμπακι λεει φυγε μακρυα

Βοηθεια ψαχνω η μηπως οχι?
Στηριγμα?
Να πεσω πανω του να ξεχυθω.
Ποιος αντεχει?
Κανεις δεν εχει χρονο.
Στους αδυναμους προσφερουμε καρεκλα για να μην πεσουν.
Οταν εχεις ηδη πεσει τι σε σηκωνει?
Η επομενη πτωση που μοιαζει με το πιο ομορφο ονειρο.
Αυτο που δεν εχεις ζησει.
Το τρενο που θα μπεις καταλαθος.
Κι εκει εισητηριο θα ειναι το εγω σου.
Που κακως δεν το κλεινεις στο δωματιο.
Τιμωρια η προφυλαξη?
Ειναι τοσο κοντα δε μπορω να διακρινω να σου πω τη διαφορα.

Θυμαμαι μια ανοιξη.
Αποκλεισμενη και μικρη σε ενα νησι.
Περιπετεια για μενα να τριγυρνω μεσα στον αερα,κι ολοι να φοβουνται μη με παρει ο αερας.
Απο τοτε πηρα καποια κιλα.
Τωρα δε μπορω να πεταξω.
Αν και δε θα φοβοταν κανεις.
Αστειο,οι τοτε φωτογραφιες ειναι οι πιο φωτεινες που εχω.
Ωραια τα χρωματα της αθωοτητας.
Ποσο μαλλον της χαρας.