9 φορες το 9 πριν μ αρνηθεις για παντα

θελω να σου γραψω τοσα πολλα μα αντ αυτου δε γραφω τιποτα.
εδω γιατι τα στυλο εχουν παρει φωτια.
το ποτε ισχυει τοσο οσο και το παντα
οι στιγμες ειναι ο μεγαλυτερος θησαυρος που κουβαλαει ο καθενας.
αλλες κακες αλλες καλες
οι απολογισμοι εχω αποφασισει πως δεν μου πανε.
οχι τιποτα αλλο αλλα ποσες στιγμες χανεις απλα βαζωντας σε ζυγαρια πραγματα που εχουν περασει??

γεμισα κι αδειασα.
δεν μοιραζομαι-δεν μοιραζεται

απλα ελα
τα γοβακια δεν μου κανουν και τα αλογα δεν μας πιανουν πια

κρασι κοκκινο να ταιριαζει με τα ματια σου

γιατι δεν νιωθω την ανασα σου πλαι μου
παλι μου να με νανουριζει
τα χερια μας να μπλεκονται
τα βηματα μας να στοιχιζονται
να τρεχουμε χωρις να σκονταφτουμε
πολλες φορες δε μεβλεπες που ετρεχα κι εφευγα πιο περα απο τον οριζοντα
μα τουλαχιστον δε μου κοβες τη θεα

βιαστηκες να σωσεις και πνιγηκαμε
στις φωτιες ο καμμενος ποσο να καει

ξεχναμε κι ευκολα οταν μας σκαει η μοναξια
που οσες και να σαγκαλιασουν καμια δε 8α γινει κουβερτα να σε σκεπασει
να σκεπαστει θα θελει η ιδια
στην ψευδαισθηση του προχωρω και του ξεχνω πολλα θυσιαζονται

σε οσα ζεις μονο εκπτωσεις δεν γινονται
αναζητας παντα αυτο που δεν ηρθε και χανεις οτι σε καλει να ζησεις
μη ρωτας τι ειναι πιο σωστο πιο σοφο πιο λογικο
μονο η καρδια ξερει να ορμηνευει που να παν τα συννεφα
δεν χρειαζεται να ζουμε με αυτα
στο τελος παιρνουν τη θεση στο χρονο και στα εντος
κουραστηκες απο φοβους και δειγματα
δεν κουραστηκες ομως ακομα να πολεμας τα ομορφα
γιατι ποτε δε θα μαθω
ισως συνηθεια
ισως το ειναι που δεν μπορεις να αποφυγεις

τι δεν εννοειται
οι αγκαλιες που τρεχουμε στα σκοταδια να βρουμε
συνειδητα η μη
μα φτανουμε απεξω και δεν χτυπαμε πορτα
μα τα κεφαλια μας στον τοιχο
κι αυτο γιατι αυτο τον πονο τον ξερουμε
και το ρισκο ειμαστε μικροι για να το παρουμε

συνηθισα να φοβαμαι πως θα φυγεις
εσυ μεμαθες
μα δε με εμαθες πως ειναι να σε νιωθω να μενεις
δε μεμαθες πως ειναι να μην μαζευεις οτι μου δινεις

κι αν δε μαθω δε πειραζει

θα σκονταψω και θα νιωσω παλι ζωντανος

να χεις το νου σου στα καλα και τον δρομο που σε περιμενει να τον περπατησεις και τον αερα να τον βαλεις στα πανια σου δωρο
να χεις στο νου τον θησαυρο που εχεις κι ας μην ξερεις τι να τον κανεις
παρα μονο αστον στο σεντουκι να λαμπυριζει και να δινει φως στα ματια σου

καληνυχτα αστερι να μου γνεφεις που πας.....

αυτο που δεν λες στον εαυτο σου ειναι αυτο που θες πιο πολυ

κανενας πονος δεν περιγραφεται.
ο ανειπωτος δεν αντεχεται.

επεσα ενα βραδυ σαν αστερι


παλι?

και παλι.
σε κανενα κουτι λογικης δε μπορω να τετραγωνιστω

.δεν ειναι οτι δεν προσπαθησα


μην υψωνεσαι μπροστα μου σαν τοιχος ᾱφου απο πετρα δεν εισαι

έννοια μου

κι αν καπου μ ανταμωσεις κανα βραδυ

μην πεις μην κλαις μην πινεις

εμενα τ ονειρο με μισησε

κι εσυ τη πορτα κλεινεις

στη φουρτουνα μαγκα μου δε βρηκα ενα ψεγαδι

μη φοβηθεις μη φευγεις μη λυπασαι

εσυ μονο να χαιρεσαι που στην καρδια πλανασαι

cold came as u wished or not yet?

when a snowflake falls.u'll forget me.

guess......i ve got a handful of snow....*

η μοίρα κάθε Σταχτοπούτας να φεύγει δώδεκα παρά

δεν μαθαινεται το παθος.
δεν μπορεις να περιγραψεις αυτο που σε καιει.
εχουμε βαλει προγραμμα και μ αυτο προχωραμε.
μη με ρωτας πολλα.μου λενε συνεχεια να παψω να σκεφτομαι.
τα βραδυα οταν δε βλεπει κανεις-ζω.
μονο εγω ξερω.κι εσυ ξερεις.μαζι το εχουμε δει το ονειρο.
απλα δε μαθαινεται.δεν περιοριζεται.
δημιουργουμε ψευτικες φυλακες στον εαυτο μας για να πνιγομαστε και να φευγουμε μακρυα.
εμεις το κανουμε.δε φταιει κανεις αλλος.
ειναι το μεγαλυτερο λαθος μας.
η αληθεια ειναι πως ή το γοβακι χαθηκε ή τα ποδια μας τρεχουν.
καταρα μοιαζει να ξερεις αυτο που λυτρωνει το ειναι σου σε καταδικαζει σε συμπεριφορες αλλοκοτες,ξενες.να βλεπεις τον εαυτο σου να γινεται αλλος.
ετσι ειμαστε φτιαγμενοι.
"....

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ

να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......"

αυτο το αχ να μην το λες*

ξενιτεμενος.
δεν ξερεις πως ειναι.
το κρυο μπαινει αλλιως μεσα σου.
φυγας.
ενας μονιμος φυγας.
ολα προσωρινα.
φυσαει κοντρα.μερικες φορες το προσωπο σου παγωνει απο τις ψιχαλες.
κι εσυ περπατας.δεν τρεχεις.
σαν βαλσαμο νιωθει.
σαν φωτια που σε καιει.
μα οτι καιγεται μεσα σου δεν το φτανει.
ο ουρανος μοιαζει πιο μεγαλος.μα δεν εχεις τιποτα να καλυψεις ολο αυτο το κενο.
κατι τετοια βραδυα δεν ξερω.
κοιταω τα σημαδια.τις πληγες.τα δωρα τα ακριβα μεσα μου.μεγαλος θησαυρος φιλε.
και δεν ξερεις τι να αναπολησεις.τις ωρες της πιο μεγαλης χαρας ή τις ωρες της συγκρουσης.
μονοι μας το καναμε ολο αυτο.το ονειρευτηκαμε.το χτισαμε.το κλωτσησαμε παρεα.κατσαμε πανω του ειδαμε τα αστερια και κολυμπησαμε στο μαυρο τοσο λιγο οσο να φυγουν οι αμμοι απο πανω μας.δεν εφυγαν.παντου τρυπωνει.υπουλο.γνωριμο.αξεχαστο.

κι ολα αυτα γιατι.ποιος κερδιζει

ησουν εκει.
οταν ηταν τα ματια γεματα ετοιμα να τρεξουν ολα τα ποταμια που δεν περπατησαμε μα νιωθω να με πνιγουν.δεν ξερουν.δεν θα μαθουν ποτε.δεν ειναι τοσο τυχεροι οσο εγω.γι αυτο μιλουν.γι αυτο κανουν οτι.οχι οτι ειναι κατι.αλλα να.γιατι.τι διαφορα τους κανει.ποτε δεν καταλαβα.οσο κι αν δεν θελω να το σκεφτομαι.οσο κι αν λεω δεν αξιζει.ειναι λαθος ρε.ειναι σαν τα παιδακια τα κακομαθημενα.που θελουν να σε δουν να κλαις στην ακρη στο προαυλιο.κι αυτο γιατι εχουν μια υποψια πως το δικο σου χαμογελο ειναι πιο αληθινο απο ολα τα δικα τους.εγω ξερω.φτανει.αστους.μονο μην τους πεις ποτε οσα ζησαμε.γιατι θα τα περασουν για ζωη δικια τους.και δεν θα ειναι ποτε.

λυπαμαι

Μπορεις?αλλα δε θελεις

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα σκιουράκι.
Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα' άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε απ΄ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Τα πιο πολλά γελούσαν. Αλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν. Και άλλα του έλεγαν: Δεν έχω χρόνο - ή δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς... Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:

- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.
- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι! Πες μου, όμως, τι πά' να πει ν' αγαπηθούμε;
- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πά' να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...

- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι βέβαια. Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.

Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...

- Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;
- Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πά' να πει και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον. Δώσ' μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου κι εγώ θα σου δώσω απ΄ το κίτρινο των ματιών μου.

Κι έκαναν έτσι...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.

- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Τώρα.

Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ' την τεράστια ταχύτητα - που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια - έγιναν ένα... Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ' τα σύννεφα...
Και πέρασε καιρός. Να 'τανε χρόνια, να 'τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε:

- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.
- Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει. Δεν είναι κουραστικό.
- Για μένα είναι. Έπειτα το 'χω ξανακάνει. Λίγοι το αντέχουν δεύτερη φορά. Είν' επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...

Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία, πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...

- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μου στον ουρανό...

Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι - το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.

- Εεεεεεε... ωωωωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ; Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;

Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο, κι έτσι δεν του απάντησε κανένας.

- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.
Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα; Εεεεεεε... ωωωωωωωωω... Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ;

Τότε, μια μικρή φωνούλα έφτασε στ' αφτιά του,
τόσο γλυκιά και σιγανή σα να 'βγαινε από μέσα του.

- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
- Μου μίλησε κανείς; Τίποτε δεν βλέπω.
- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Ακου. Μόνο εγώ μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη, ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε. Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...

- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;
- Ξέρω κι εγώ;... Το τρίχωμά σου, τις πατούσες σου,
ένα κομμάτι από την καρδιά σου...
- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...
- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου. Ελπίζω να μας φτάσουν. Καίω την πρώτη... Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.

Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά... Το σκιουράκι μ' ένα πόδι,
κοίταζε τη γη - τόσο μικρούλα - κι όμως του φαινότανε
πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.
Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.

- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν' αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις,
ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...
- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η ηλιαχτίδα.Καίω τη δεύτερη πατούσα. Κατεβαίνουμε...

Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα,μέσα σε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθαρά, τα δένδρα, τα πουλάκια, το ποτάμι και ξαφνικά... Πλατς!... Και μετά τίποτα...
Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ' όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και του έβαζε οινόπνευμα κι ύστερα φυσούσε τις πληγές για να μην τσούζει, και του 'βαζε κομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε...

- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.

Όμως, είδε να σκύβει πάνω του ένας κάστορας. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ' αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του. Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει από ευγνωμοσύνη δεν μπορούσε. Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Το σκιουράκι αναστέναξε, χωρίς καθόλου λύπη.

- Φοβάμαι πως δεν μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω...
- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ' τη δικιά μου.
- Όμως ν' αγαπηθούμε πάει να πει να τρέχουμε μαζί - κι εγώ δεν έχω πόδια.
- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί; Ν' αγαπηθούμε πάει να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να ήμαστε οι δυο μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε, ούτε που θα πάμε... Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ'αγαπάς, θα σου φτιάξω ξυλοποδαρα από αγριοτριανταφυλλιά. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα 'ναι πιο όμορφα, γιατί θ' ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου
και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ,
θα 'μαστε εμείς...

Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω; Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή, περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε... Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ - κανείς πια δεν τους ξανάδε...




(το συγκεκριμενο κειμενο κυκλοφορει μπροστα μου καιρο.μακαρι να βρισκα ποιος το χει γραψει.υποθετω οτι θα μπορει να περπαταει με τα χερια και θα εχει μεγαλη καρδια)

fireflies/fire flew away

κοιτουσα τα φωτα μεχρι να ξημερωσει και να αρχισουν να σβηνουν.
απο τον 14ο οροφο μπορεις να δεις πολλα.
αν ανοιξεις τα ματια σου βλεπεις κι οταν σωπαινεις.δεν εφτασαν ποτε μονο τα ανοιχτα ματια.
Για μια στιγμη μοναχα να μην σε καταλαβουν και πολυ οτι ταξιδευει αλλου το μυαλο σου.
τα ματια σου εγιναν ενα με δυο μεγαλα κτιρια το ενα αντικρι στο αλλο.
φαντασου.αλλοτε....τι σημασια εχει τι γινοταν αλλοτε.
μεχρι και οι πυγολαμπιδες ειναι ασχημες αν τις κοιταξεις προσεκτικα.αν ομως βλεπεις μονο πως φωτιζουν στο σκοταδι ειναι σχεδον μαγικο.

σχεδον μαγικο.
παλια.

δεν μεγαλωνει το κενο αν το τραβηξεις

ειναι που παντα κανεις πως δεν εισαι εκει

δεν μεγαλωνει το κενο αν το τραβηξεις

ειναι που παντα κανεις πως δεν εισαι εκει

στο παραθυρο μου

καθε φορα που ακουω τα πουλια εξω να κελαηδανε σκεφτομαι πως δε μπορει καποιο λαθος καναμε και σημερα θα ειναι μια καινουργια αρχη σε μορφη καινουργιας μερας.ξερεις κατι?λειπεις.

ινερ

-δεν αντεχω αλλο
-ναι, το βλεπω
-γιατι με κοιτουν?
-μαλλον απορουν
-τι εννοεις
-τους εχεις γυρισει τη πλατη
-και λοιπον?? δε κανω σωστα εννοεις
-μαλλον
-τι μάλλον?πες
-γυρνα ολοκληρη
-δεν μπορω πια
-γυρνα και αντιμετωπισε
-μα δεν θυμαμαι καν τα ονοματα τους
-θες να σου θυμισω?
-ναι
-προβληματα

21.22

δεν το περιμενα.
και τωρα γεμισαν τα ματια μου αστερια που πεφτουν κι εγω εχω τοσες ευχες και ποια να πρωτοκανω.ξαναπαρε γαμωτο ξαναπαρε

να μην ξερεις αν μιλας σε τηλεφωνητη η στο κενο.να χουν κοψει τα καλωδια και να μην μπορεις ουτε να κρεμαστεις.ωραια

-δεν θελω αλλο να σε προστατευω,δεν θελω αλλο να ειμαι εδω.δεν
δεν μου κανεις πια.δεν μου εκανες ποτε.αλλα σου ελεγα.δεν
δεν ημουν εγω ηταν αλλος που εμοιαζε με μενα.δεν
δεν ενιωσα.δεν
δεν ηταν ομορφα.δεν
δεν μπορει.δεν
δεν ειναι αληθεια.δεν
δεν εισαι εδω πια.δεν
δεν εισαι γενικως.δεν.γενικος.ειδικως πως μπορεσες.και μετα δεν.
τα παραμυθια δεν ειναι ψεμματα.δεν νιωθουν ψεμματα οταν τα ζεις.δεν
δεν σε νοιαζει.δεν
απουσιες.
χτυπανε μολις ανοιξεισ τα ματια σου και λιγο πριν κοιμηθεις.αν μπορεσεις.γιατι εγω δεν.
κι αμα δεν...δεν
.....υπηρξαμε??

εχεις αποδειξεις?τις χρειαζονται στον παραδεισο.
και καποιοι αλλοι για να ζησουν.να προχωρησουν.με καρδια κι οχι τρεμαμενη και φοβισμενη ψυχη.οχι με αμφιβολιες αν ηταν εκει,αν υπηρξε κανεις,η κατι απο ολα αυτα.ποσο αδικο.ποσο.να μην εισαι εκει ακομα και στο να υποστηριξεις την απουσια.την ελλειψη.το φευγιο.ποναει.σε σπαει στα δυο.
σε γεμιζει με ανασες κομμενες και με ματια θολα.υγρα.καθρεφτες που σπανε ολες τις στιγμες μεσα σου και σε τρυπανε.σε ματωνουν.κι εσυ απραγος.παγωμενος.

μπλοουν εγουει

"μετα απο ενα μετριο καλοκαιρι σε τι χειμωνα να ελπιζουμε"....ειπε και μετα αρχισε να τρεχει....

ποσα αστερια μετρησα για να μην ουρλιαξω

αν δε καω αν δεν καεις αν δεν καψουμε και δεν αναγεννηθουμε.

πως θα γινει το σκοταδι λαμψη

λαβ ιζ α μπαλουν εντ αμ νο φακιν κλαουν

ναι γλυκεια μου,οσα λες στους αλλους δεν τα τηρεις.
τα λες πολλες φορες για να τ ακουσεις.

δε θα βγεις ποτε απο το ροζ δωματιο παρα μονο τη μερα που θα αρχισεις να το βαφεις.
ασπρο μαυρο γκρι.

και ξερεις κατι?μαζι χασαμε και μαζι κερδισαμε.ισοπαλια και οφ σαιντ εγω σε δικο σου γκολ.μεγειαααααααααααααααααααααα

ποδια και καρδια στο γυψο.αντε να τρεξεις ετσι

με εκαιγε αυτος ο ηλιος.
κι εγω επεμενα.
οπως παντα.
μα οχι για μενα.
οπως παντα.

ειχα γεμισει το λαιμο μου με κοχυλια και ακομα και σε μενα εμοιαζε πλεον υπερβολικο.σε ενα γαλαζιο δερμα.
ηξερα πως δεν θα τα καtafwetagkjdshlkashjfl...τι ψαχνεις.το πηρα αποφαση,θα βουταγα.κι ας εμοιαζε απιαστο

και τελικα??εκει που εχεις μαζεψει ολο το κουραγιο στις τσεπες και κανεις τη βουτια.......
τα βλεπεις να σκορπιζονται μπροστα σου και να τρεχουν στο βυθο.
μπραβο ρε μαγκα.

θυμασαι που κοιτουσαμε ταστερια να πεφτουν??

i used my only wish

to grow old with you.

from that night most of my nights

i feel old without you.

flip

you love me



but you dont love me enough


to give up on fallin in love

εντ σο ιτ ιζ

ηθελε να βρει τον τροπο.
προσπαθουσε να βρει τον τροπο.
πριν απο καθε προβλημα υπαρχει μια λυση.
και τα εφοδια και οι ικανοτητες.
οι αναγκες και οι επιλογες.
ειναι τυχη.
ειμαι ανθρωπος που κανω πολλες ερωτησεις.
οχι απαραιτητα για να μαθω και να βρω το φταιξιμο που πρεπει να παει.
μα για να με μαθω,γιατι αν δε με μαθω και δεν με βοηθησεις.
δεν θα με δεις ποτε ολοκληρωμενη.
θα κοιταω εσενα κι οχι εμενα σε συνδυασμο με εσενα.
θα περπαταμε και θα παραπαταμε χωρις να διακρινουμε τι μας δινει περισσοτερες εμπειριες,περισσοτερη χαρα,περισσοτερα εφοδια να γινουμε πιο ολοκληρωμενοι,πιο ψημενοι.
να ζουμε πιο πολυ κι οχι να αποφευγουμε επειδη φοβομαστε.
να προχωραμε γιατι μονο αν κανεις ενα βημα σε εναν αγνωστο πλανητη θα ξερεις αν πατιεται η αν ολο αυτο που εβλεπες για στερεο πλανητη ειναι μια ψευδαισθηση.
μπορει και να σε κανει να πετας.

ποτε δεν ξερεις για τι εισαι ικανος.και που μπορεις να φτασεις.
το προβλημα ειναι οτι ξεχνιομαστε.
ξεχναμε οτι οταν μενουμε στασιμοι τοτε μονο καταστρεφομαστε.
αντι να προχωραμε μαζι και εντονα.ο καθενας για τον εαυτο του και ο ενας για τον αλλο.

αν ηταν εξ αρχης θεμα επιλογης κι οχι τυχης.

επιλεγω σημαινει θελω.θελω αυτο αναμεσα σε αλλα.

δεν ξερω τι γραφω.μαλλον.αλλα δε θα κοιμηθω.με ξερω.και με ξερεις.
αν δεν προχωρησεις ενα βημα δεν θα μαθεις ποτε.ακομα κι αν βγει καπου που δεν σου αρεσει η κατι σου λειπει η ειναι απλα αδιεξοδο.
τοτε εχεις παντα την επιλογη να γυρισεις πισω και να ψαξεις,να προσαρμοσεις εσυ οσα ζεις κι οσα ζουνε απο σενα και για σενα.το θεμα ειναι να προχωρας.
κι αν νιωθεις τοτε ναι,θα γινουν ολα οπως ειναι να γινουν.απο επιλογη τους κι οχι επειδη εμεις αποφασισαμε.
εξαλλου εμεις δεν αποφασισαμε ποτε.επιλεξαμε και βγηκε.
το θεμα ειναι να περπαταμε παρεα οχι να περπαταμε γιατι ο ενας ειναι δεμενος με τον αλλο και δεν υπαρχει πισω μπρος αριστερα δεξια επιλογη.

χαοτικ

περπαταω σε ολους τους δρομους και τους αδειους τοιχους σκεφτομαι να γραψω κατι αντι να αρχισω να φωναζω.

ειναι αυτες οι φορες που νομιζεις πως θες να ουρλιαξεις μονο και μονο για να εκτονωσεις το μεσα σου που βραζει.

ποναει ρε φιλε.τη βλεπω στη γωνια να καθεται παρεα με τα συντριμμια και να μην ξερει τι να κανει.

μην πεις ας προσεχε.κανενας αμα ηξερε να προσεχει η πιο ειναι το σωστο δε θα εκανε το λαθος σαυτα τα θεματα.

μπουρδες.και καλικατζουρες παντου.δε μπορει,θα φανερωθουν ολα μια μερα

και τα χαμογελα και οι λεξεις μεχρι κι εσυ.ισως

akou,prosekse.dwse xrono

ειχε αρχισει να βραδυαζει πιο γρηγορα...
θυμοταν ακομα την πρωτη τους βολτα...
θυμοταν ακομα το τελευταιο τους φιλι...

ειναι πολλα που δεν ηξερε,ειναι πολλα που δεν ειχαν ζησει ακομα.
γι'αυτο ξεχναν ευκολα οι ανθρωποι.γιατι δεν αφησαν ποτε τον εαυτο τους να ζησει το κατι ακομα,το λιγο παραπανω.
μερικες φορες φταιει που η επικοινωνια ειναι τοσο ευκολη.αν δεν ειχαμε ολα αυτα που θεωρουμε δεδομενα κι ευκολα ισως ακουγαμε πιο προσεκτικα τις επιθυμιες,τα κρυφα χαμογελα,τις αναγκες ο ενας του αλλου.

την βλεπω μερες τωρα να γυρναει βουβη περα δωθε με ενα βλεμμα που ταξιδευει περα απο τους τοιχους,περα απο το χρονο.
μονο ποτε ποτε με τρομαζει οταν σφιγγει τις γροθιες της και με κοιταει εντονα

δεν ξερω τι θελει να μου πει,απο μικρη αναρωτιουνται ολοι τι γινεται μεσα της.
ειμαι σιγουρη ομως πως οταν σφιγγει ετσι τις γροθιες της λεει:

ζωη θα σε νικησω



και ξερεις κατι?θα τα καταφερει

..=

οταν καιγεσαι πρεπει λιγο πριν δωσεις το οξυγονο που εχεις μεσα σου να ερωτευεσαι την ιδια τη φωτια που σε καιει.δε μπορει αλλιως

-

τουμπιτουμπι

δεν μπορω να θελησω κατι αλλο.

ο καθενας φτιαχνει το δικο του συμπαν και βαζει μεσα οσα στοιχεια ταυτοχρονα θα φερουν καταστροφη κι απολυτη ευτυχια.

σε ισες ποσοτητες να μην ξερεις που να κρυφτεις......

αυτα τα βραδυα που ενα κλικ μεσα σου κανει

κι ηρθε παλι αυτη η ζεστη
αυτη που δεν πολεματε μα πολεμαει
να μπει μεσα σου και να σε λιωσει

ξερεις η ζωη εχει κι αυτες εποχες
μια χειμωνας μια ανοιξη μια φθινοπωρο και μια καλοκαιρι

ολα ασπρο μαυρο και πολυχρωμα

μια υπεροχη ισσοροπια αναμεσα σε συν και πλην το καθενα με τα ομορφα του που την ιδια στιγμη δεν αντεχεις μαζι τους μα δεν αντεχεισ και χωρις αυτα.

καληνυχτα και να μαγαπας.
να με δεχεται εστω και στις μεγαλες ζεστες νυχτες που λιγο πριν σε πνιξουν σε ξαφνιαζουν ευχαριστα με ενα δροσερο αερακι που σου δινει μια αλλη πνοη,μια αντοχη με χαμογελο,μεσα απο το ανοιχτο πατζουρι.

απλα.θελω.

δεν μπορεις να βαλεις λογικη στην καρδια ουτε στα θελω.

θα ονειρευομαι πως θα γινουμε ετσι μεχρι να γινουμε.

και θα μου λες ιστοριες τοτε που και οι δυο μας μονο με θαλασσα μοιαζαμε.γεματοι φυγη.
εως οτου βρουμε δρομο και ταξιδι μαζι.μαζι.ακους?γιατι μας παει το μαζι.

παραμυθακι μου μη με μαλωνεις τσικι τσικι τσικι τσικ

φτανω ως εκει που φτανει η αλυσιδα μου.
εγω μου την εχω φορεσει.
εγω μου εχω φορεσει και την πανοπλια μου.
και για θελω μου εβαλα οτι εβλεπα γυρω μου.
την βιτρινα των αλλων.
δεν ειμαι εγω για σενα.
εγω τρωω τα χερια οσων μου δινουν να φαω.γιατι με εχω μαθει αλλιως.
γιατι δεν αντεχω να μαγαπας.
μονο να κυνηγιεμαι.
δεν ξερω τι λες.
δεν ξερω καν τι κανεις εδω.
πως βρεθηκες κι αν απο θηραμα σε εκανα διακοσμητικο στον τοιχο μου αντι να σε εξημερωσω και να εξημερωθω.

της ειπε=του ειπε

τι σημασια εχει ολοι ξερουν πως τα παραμυθια οσες μαχες και να εχουν,οσα αγριμια,οσα λαθη και παθη,παραμενουν στο ιδιο μονοπατι και με τον ιδιο σκοπο.
να φερουν χαμογελα και γαληνη

γιατι ακομα δε σκαω

περιμενω.
τι περιμενω μη με ρωτας.
τα ιδια ψαχνουμε κι ας μη το ομολογουμε.

μια αληθεια δυνατη να κρυφτουμε μεσα της
γιατι δεν αντεχουμε τα ψεματα
τα γνωριζουμε πια με το που στριβουν στη γωνια
δε μας φτανουν.αλλιως ισως ειναι και πιο βολικα απ την αληθεια.

περιμενω.
κι ας τρεμω μη δεν ερθει το τρενο
μη δεν ερθεις εσυ
μη δεν ερθει η ζωη που περιμενω.

περιμενω να ρθει αυτο το καλοκαιρι.
να με πνιξει στα χαμογελα και στην αμμο που τρυπωνει παντου για να σε κανει ενα με κεινη.
περιμενω να λιωσω απο τη ζεστη και να ψαχνουμε χαρτες μαζι.
γιατι ειναι ομορφο το χασιμο να ξερεις.
σε κανει να νιωθεις αρχοντας του ειναι σου.μεγαλο πραγμα.

σε ασπρες οθονες,πολυχρωμα θελω κι ανομολογητα μου λειπεις.

θα ερθει αυτο που περιμενεις.ισως με μενα ισως με καποια αλλη.
μα θα χω νικησει αν τα βραδυα καμια κουβερτα δε σε κραταει οπως σε κρατησα εγω.
καληνυχτα,μην κλαις.κι αν δεν ερθει αυτο το καλοκαιρι,ισως στο χειμωνα βρουμε κατι να μας τυφλωσει.

ισως παλι μας κρυβεται καλα και ειναι στη γωνια.
απλα περπατα και θα το βρουμε.οι θησαυροι δεν ειναι πια κρυμμενοι

ταξιδι μου θυμισου,μη φυγεις,να φυγουμε μαζι

αν δεν το ζεις δεν ξερεις.

ειναι πολλα που δεν ξερεις.

δεν ξερω αν με ξερεις.

αλλα και παλι ολο αλλαζω.

κι εσυ αλλαζεις.

κι οτι ειναι γυρω μας ολο αλλαζει.και φωναζει.

και παντα γυρναω στη φουρτουνα .

κανεις δε μενει στασιμος ξερεις

ουτε καν αυτοι που θελουν με πεισμα.

εγω ταξιδι αναζητω.το μονο πεισμα μου.
και χρωματα και στιγμες ανακατεμενα κι αποτυπωμενα καπου.

δεν ξερω γιατι το εχω αυτο τοσο εντονα.
αν μπορουσα να εχω ενα κατι απο ολα οσα ζουμε.

σαν αποδειξη ονειρου.σαν αποδειξη πως συνεβη.πως υπαρχει πως υπαρχεις κι εισαι εδω.

ποιος χρειαζεται αποδειξεις?

μη γελας,ολοι μας.ολο και πιο πολυ.σαν εμμονη εχει γινει.

οσες φορες και να σου πω πως νιωθω δεν φτανει.
σαν φωτια με καιει

καιγεται η θαλασσα?και καιει

ολο μεσα μου γυριζει και σκορπαει το μυαλο μου.
αυτο που μας κραταει και μας κανει αυτο που ειμαστε,μεσα μας....ειναι τα ονειρα που εγιναν αληθεια.ειναι οι προσδοκιες που τις βλεπεις να προχωρουν διπλα μας.ειναι τα μικρα πραγματα που δινουν μεγαλα χαμογελα.μυστικα μονο για οσους τα ζουν.
οταν ενα πρωι αυτη η δροσια μπηκε μεσα μας και ξυπνησε το ειναι μας και γιναμε κουβερτα σε ολα οσα δεν ξερει κανεις για τον αλλο.
οταν πανω σε ενα μηχανακι κλειναμε τα ματια λες και δε μας ενοιαζε η επομενη στιγμη.

με τον πληθυντικο εννοω τον καθενα απο εμας.εσενα εμενα εκεινον η εκεινη.

στον ενικο μπορω να πω,ειμαι καλα εδω.
δεν θελω να φυγω.
θελω να φυγω με εσενα.

last night

radio saved my life

blink and watch again.carefully.

do u want this reduction on your bill maam?
*sorry mate but am full of reductions lately.

εγω μπλε κι εσυ πρασινο η μηπως το αναποδο δε θυμαμαι πια.εγω ξερω.επελεξα να μη θυμαμαι μπλε η πρασινο

δεν μπορω να κοιμηθω.
δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι το πρωι.
ουτε να περπατησω.παραπαταω πολλες φορες.
χανομαι μπροστα απο την οθονη και ταξιδευω,χωρις αποσκευες και γυρναω κενη οπως πηγα.
μεχρι και η δουλεια μου παιζει μαζι μου το ιδιο παιχνιδι με σενα.
σημερα ελεγα ευχαριστα νεα.αυριο θα λεω δυσαρεστα και σκληρα.μεθαυριο θα τα ζω.και τα 2?
πιανω τον εαυτο μου να λεει πως φταινε ολοι.
εγω φταιω που αποκοιμιεμαι με το αγαπημενο μου ραδιοφωνο και τα γραμματα σου.
γιατι μονο εκει ειναι που εισαι μονος και δεν σε πιεζει κανεις.οταν γραφεις.γιατι μονο εκει ακουω τραγουδια που εχουν κατι απο σενα.
η πρωτη φωτογραφια που μου τραβηξες,το πρωτο μας φιλι,το πρωτο μας κολλημα,το χαμογελο σου οταν το τραγουδας εκεινο,τις κυριακες,το χαμογελο πριν ακομα ανοιξω τα ματια μου,το μου λειπεις σε στιχους που χτυπανε βαθεια.
φοβαμαι ναι.
ειναι ενα τραγουδι που δεν παιζει ουτε σε αυτο ουτε σε κανενα ραδιοφωνο.το κλιπ του εχει εμας.ειναι εμεις και ολα αυτα σε ενα.δεν εχει ιδιους στιχους ποτε.ολο αλλαζουν.
και σ'αγαπω για ολες τις αγκαλιες που με εκαναν να μη φοβαμαι.και σε ευχαριστω για ολα τα χαδια που με τον τροπο σου με εκαναν να νιωθω εγω.
δεν ειναι ο πονος ποτε η συνειδητοποιηση της ελλειψης.
ειναι οι ανασες που δεν μπορεις να ολοκληρωσεις,ειναι αυτο το κατι που κανει την καθημερινοτητα να μοιαζει αντι για γκρι πολυχρωμη.ειναι ολο αυτο το μεγαλο τιποτα που σε πιανει απο το λαιμο και σε σερνει.
και κανεις οτιδηποτε μπορεις να του ξεφυγεις.
μα ξερεις κατι,κανενος συμβουλες και κανενα γιατροσοφι δε βοηθαει.
ελα να μου πεις σε 10 χρονια,ομορφα λογια.
θα χω γερασει και θα ειμαι γκρι.
και οσα χρωματα κι αν μου πεταξεις κανενα δε θα με αγγιζει.
γιατι χρωματιζομαστε απο αυτους που μας αγγιζουν.
οταν δεν επιλεγουμε τις πληγες μας,τοτε μοιαζει ακατορθωτο να κλεισουν.θελουμε τα σημαδια να τα δειχνουμε περηφανα.γιατι αυτα ειναι αποκτηματα κι οχι λαθη η σωστα.

δεν ξερω πως το εκανες.αλλα εχεις κανει 2 κινησεις ματ.κι εγω σκακι δεν ξερω ουτε καταλαβαινω.πες μου πες μου τι χρωμα να διαλεξω χωρις εσενα μακρυα απο σενα μαζι με σενα αφου εσυ εισαι το χρωμα μου .
κι εγω?
δεν υπαρχει εγω

deux points

κουραστηκα να χτυπαω στις ξερες σου.
ειμαι το ιδιο κυμα που καποτε προσμενες και εκανες ονειρα και πραξεις.
ούτε λογια ουτε τραγουδια ουτε εικονες ουτε στιγμες.ολα τα μηδενιζεις ολα ενα με το τιποτα με το χωμα..
μα δεν ειμαι χωμα ειμαι θαλασσα.
βαρεθηκα...

σορτ βερζιον

αυτο το διαβολεμενο γραμμα στον εαυτο μου ποτε θα το γραψω και κυριως ποτε θα το στειλω

κι επισης

δανειοληψια χρονου υπαρχει?
οταν ειμαστε κουρασμενοι και χρειαζομαστε λιγο ακομα
να μπορουμε να το κλεβουμε απο τις ωρες που δεν περνανε με τιποτα.

δατ εντ μενι μενι ελσ θα ηταν τρελα του μπι τρου

*κοκκἰ

ενα κοκκινο μπαλονι...

ενα ξεφουσκωμενο κοκκινο μπαλονι σημερα.

το ειχα δεσει στο χερι μου κι αυτο ολο μεγαλωνε.
με μια ροζ κορδελα.

ολα αρχισαν καπως ετσι...

ξυπνησα ενα πρωι και φυσουσα ξεφυσουσα και δεν ηξερα γιατι.
μαζι με τον αερα φευγαν και οι σκεψεις μου και τις εβλεπα να πετανε αριστεροδεξια και τσουπ εξω απο το παραθυρο.

μεχρι που μια μερα με ρωτησε καποιος...

-τι σκεφτεσαι?
και δεν ηξερα να του πω.δηλαδη ηξερα.αλλα μολις ανοιγα το στομα μου να τα πω χαρτι και καλαμαρι αυτα ετρεχαν και δεν τα προλαβαινα.

στην αρχη δε με ενοιαζε και πολυ.μετα ομως ηθελα να λεω οσα ονειρευομαι,οσα θεωρω σημαντικα,οσα κρυβω μεσα μου σε εκεινο το μικρο πολυχρωμο κουτακι.
κι αποφασισα να κανω την χαρη και σους δυο μας.και σε αυτα και σε μενα.

τα πολυτιμα μας,τα εχουμε για λιγους.ετσι τα φυσηξα μεσα σε ενα μπαλονι.
κοκκινο.να φαινεται αλλα να μην βλεπεις μεσα αμα δε θελω.

"αν δεν αγαπας,αν δεν χαμογελας δεν θα το βλεπεις"

ειπα στον φανταστικο οποιονδηποτε την ωρα που το εδενα στο χερι μου.

παντα οταν παιρνουμε μεγαλες αποφασεις μιλαμε στον υποθετικοφανταστικο οποιονδηποτε.

λαθος σωστο δεν ξερω,ξερω οτι το κανουμε..

θα μου πεις,γιατι ροζ κορδελα.γιατι αν την εδενα κι αυτη με τα αθωα μου μαγια,θα ηταν διαφανη.κι ισως μια μερα το μυστικο μου το ξεχνουσα κι εγω!

οι καιροι ειναι περιεργοι και με εχω πιασει φορες να μην χαμογελαω.αρα δεν επαιρνα τοσο μεγαλο ρισκο!
οσο για την αγαπη....ειναι θεμα του καθενος.ολοι εχουμε σε καμια τσεπη ψιχουλα,σε καμια τσαντα απο τις πολλες μας οι γυναικες,κατω απο το μαξιλαρι μας αφηνουμε λιγη πριν κοιμηθουμε να μας αγκαλιαζει τα ονειρα...κι αλλοι παλι στα παπουτσια...να πατανε γερα στη γη!


κι ετσι περπατουσα,και λιγοι εβλεπαν το μπαλονι που ειχα δεμενο στο χερι μου.αυτοι που επρεπε δηλαδη!

μεχρι που μια μερα αρχισαν ολοι τις ερωτησεις,και σκεφτηκα δε θα το ξεχασω με το να μην βλεπω την κορδελιτσα!
αυτη τη σιγουρια που εχουμε παντα οταν ειμαστε χαρουμενοι...

και το ξεχασα...και αυτο περιπλανιοταν πανω απο το κεφαλι μου κι εγινε ενα με μενα.
αλλες φορες μεγαλωνε,αλλες φορες γελουσε κι αλλες παλι κατεβαινε μεχρι το στηθος μου και με πιεζε.

το ειχα ξεχασει.ενα βραδυ το ειχα δει πανω απο το κεφαλι μου και πιασαμε κουβεντα,ειχε παρει το σχημα μιας καρδουλας κι ολο ελεγε αστεια και γελουσε.
μα το επομενο πρωι το ξεχασα.παλι.

και σημερα εκει που περπατουσα ηρθε και με σκουντηξε.ξεφουσκωτο και στεναχωρημενο.

-δε θελω αλλο να πεταω εκει ψηλα

-μα γιατι?επειδη σε ξεχασα?

-οχι οχι,συμβαινουν αυτα.για αλλο λογο.

-τοτε γιατι,πες μου!δεν ειναι ωραιο να εισαι ελευθερος?

-μερικα πραγματα δεν εχουν το νοημα που θα θελαμε ξερεις,θελουν ειδικες συνθηκες.
να πως να στο πω...δεν ξερω....αν ειχες μια ζακετα με ενα κουμπι και εκανε μια μερα κρυο.και το κουμπι κρυωνε και δεν ερχοταν μαζι με την ζακετα στη βολτα σου,οτι και να κανες με ξεκουμπωτη ζακετα θα κρυωνες!

-χαχαχα μα εχει ζεστη δε με νοιαζουν οι ζακετες!

-μια αγκαλια αδεια και μιση ομως,ειναι απλως 2 χερια που καθονται σαν χαζα.


αυριο μολις ξυπνησω,θα το βαλω εκει που θελει,μα θα το γεμισω χαμογελα κι αγαπη για να φαινεται,να μη μενει μονο του πια.αφου αλλιως κανεις δεν το βλεπει τελικα...

φιογκοι βροχης

rainbows

rain with bows

ουρανια τοξα κυνηγω.
ενα τετοιο κυνηγι σε κανει δυνατο.περιεργως πως.

στο τελος της βροχης θα ειναι εκει.κι αν μαζεψουμε πολλα θα βρουμε θησαυρο...δε μπορει!

ειναι ενα κυνηγι

με την καλυτερη πλευρα του εαυτου σου

με τις ηλιολουστες μερες σου

με τα χαμογελα που εχεις συλλογη
δε με νικας φοβε μου,δε με νικας.

θα τρεξω και θα το βρω.

μια μερα θα φυγω το ξερεις.

θα τυλιχτω στα χρωματα και θα εξαφανιστω.

σιζ λαικ μι

μικρο κοριτσι μεσα στη νυχτα ετρεχε.

καθοταν σε μια γωνια κι ετρεχε.αν δε το καταλαβαινεις ετσι,δε μπορω να στο εξηγησω.

εμεις ετσι τρεχουμε.

η ετσι η φευγοντας.

η φυγη δεν ειναι δειλια.ειναι μονοπατι.αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο.

ετρεχε σε ολα οσα τη δενουν εδω.και τωρα και τοτε.στις επικεφαλιδες του βιβλιου της.

σε ολα οσα σκεφτοταν εκεινα τα βραδυα.που και ξημερωμα να ηταν ο ουρανος ηταν το ιδιο γκριζο.κι ειχε εκεινο το κρυο με το ψιλοβροχο....που την εκανε να λεει,ειμαι μονη αλλα ειμαι καλα.την ξυπναγε.

φορουσε μια μωβ μπλουζα κι ενα πρασινο σορτς.
-σορτς τα λεγαμε τοτε-

κι ειχε μπουκλες κατι σαν μελαχρινο με ναζακια ξανθα.κι ενα κοκκαλακι-καραμελιτσα.

κι ενα ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

απο αυτα που βλεπεις σε φωτογραφιες σου μετα και λες 'εγω ειμαι?οντως ημουν ευτυχισμενη' κι ηταν στρουμπουλομορφη.και εμοιαζε με μενα.

κι ηταν κι η αλλη λιγο πιο διπλα που κρυβοταν πισω απο τον καναπε κι ετρωγε κουραμπιεδες και τα ποδια της εκαναν τοσες διπλες που θα σε επιαναν τα γελια αν την εβλεπες.αξιολατρευτη.χαμογελαστη.

και πιο διπλα εκεινο το κοκκαλιαρικο που αγοραζε για την εφηβεια της ρουχα απο τα παιδικα.κι εκανε βολτες και τιποτα δεν της εκανε για δικο της κι ολο εψαχνε κι ολο ετρεχε κι ολο εφευγε.η καθοταν και τους κοιτουσε.σαν να εχει γεννηθει για κατι αλλο.μεγαλο.καλυτερο.ηταν?δεν εμαθε ακομα νομιζω.

ηταν πολλες εκει.οχι πολλες να μην μετριουνται,αλλα αρκετες.για να λες πως αν ψαχνεις τα χαμογελα στη ζωη σου ειναι εκει.σαν φωτογραφιες στα καδρα της βιβλιοθηκης σου.

και το αλμπουμ το οριζουμε εμεις ποσες σελιδες θα χει.ποσα χαμογελα.

αν ανοιξεις τα ματια σου θα τη δεις καπου κι εσυ.θα τριγυρνα σιωπηλη,θα γελαει σε μιαν ακρη,η θα ειναι κοντα σε ενα τζαμι και θα κοιτα εξω.

οτι δε σε σκοτωσε σε εκανε να νιωσεις ζωντανος

περπατὠ περπατὠ εις το δασος οταν ο λυκος δεν ειναι εδω.

με εχασα για λιγο.και με βρηκα στην απορριψη εκεινης της στιγμης.

λες και δεν το ζουσα.
λες κι επαιζα σε θεατρικο κι ηταν δραμα.
δραμα ηταν και για μενα.το χα κανει δικο μου.
μα τι λεω ηταν δικο μου.

κρατησε λιγο μα εμοιαζε αιωνας.

και περπατὠ κι ο λυκος τωρα ειναι εκει.μεσα στη νυχτα.και με κοιταει,και περπαταει απο πισω μου και δε θελω να κοιταξω πισω.και φοβαμαι.
και μονο η φωνη σου με κανει να γυρισω το βλεμμα μου.
κι εσυ μιλας και φευγεις.
κι ο λυκος εξαφανιζεται κι ολος ο φοβος μπαινει μεσα μου.
περπαταω μα δε ξερω γιατι.θελω να τρεξω θελω να φωναξω δε βλεπω.ολα διαρκουν τοσο πολυ.
και τη βλεπω και λεω ποναω.
και μου λεει σταματα ολα θα γινουν καλα.
και νιωθω πως εισαι διπλα μου κι εγω αγαλμα και δεν μπορω να απλωσω το χερι μου να σε πιασω.

και περπαταω.
και μιλαω μονη μου.
κι ακουω τραγουδια που δεν ακουσα ποτε ξανα και σαν να ξερω τους στιχους σαν να λενε για μενα,σαν να λενε για μας.

και μετα σιωπη.και χιλιαδες σκεψεις να τρεχουν και να χτυπανε στον τοιχο στα τζαμια στον καθρεφτη που με βλεπω και ολο λεω γιατι.

και μετα παλι σιωπη.
κι ελα εδω.
σε παρακαλω.

και τοσα γιατι.
και πολεμος.μεσα μου και εξω.πολεμος.μια μαχη χωρις κανονες,χωρις αρματα.συγκρουση.
και μετα γιορτη.

ηρεμια.
μια γαληνη που γιατρευει ολο το ειναι σου.
και νομιζω πως εχω αγκαλια την ευτυχια που ψαχνουν ολοι.και μαλλον ετσι ειναι.
γιατι εγω φορω πιτζαμες και μοιαζει να φοραω πρασινο καλο φορεμα και να χω κορδελες στα μαλλια.

ξυπολητη.

στην ευτυχια σου δε μπορεις να φορεσεις παπουτσια.πρεπει να νιωθει το εδαφος,τη γη,το πλακακι.για να σιγουρευεται πως ειναι αληθεια.

και ξερεις πως δε θελεις να φυγεις.και ξερεις πως δεν εχω καρδια να φυγω μακρυα.


-θα με συνοδευσετε σ'αυτο τον χορο?

ετσι που λες

υπαρχουν πολλοι τροποι να δαμασεις εναν ανθρωπο.

ο πιο ισχυρος ειναι να κλεψεις την καρδια του

δεν γραφω πια.

ειναι και δικο μου παραπονο οχι μονο αλλων.αλλα για να γραψεις θελεις πολλα.
θελεις εισητηριο για την καρδια σου να την στειλεις ταξιδια.
-γιατι να την εχεις να χτυπαει τουκου τουκου και ολο και πιο δυνατα σου βγαζει το λαδι.
στα ταξιδια τουλαχιστον γυρναει κουρασμενη και κουρνιαζει μεσα σου.απο εικονες,απο ανθρωπους που συναντησε και την χαστουκισαν,απο χαμογελα που ζωγραφισαν με χρωμα ολες τις ασπρομαυρες μερες που περνουν και χανονται.

θελω τη μυτη σου
-να χωνεται στο λαιμο μου να βρισκω σκοπο για την αποθηκη που βγαζει ηχους."μιλα!,μα πες μας αυτα που θελουμε να ακουσουμε!"αποκρυνονται ολοι.κι εγω δεν μπορω να τους ευχαριστησω,ουτε εσενα.αρα καλυτερα η μυτη σου.με ηρεμει.

τα φερνω απο εκει τα φερνω κι απο δω.γραφω ολοκληρα βιβλια στο κεφαλι μου και μετα πουφ!το μελανι εξαφανιζεται.ειμαι σαν αυτους που γραφουν γραμματα αλλα εχουν τσακωθει με τον ταχυδρομο και δεν τα στελνουν ποτε.κι εγω εχω τσακωθει με τον ταχυδρομο.αλλα εκτος αυτου χανω και τον υπνο μου.κι οι πιτζαμες ειναι παντα κολλημενες πανω μου σαν μια εξτρα στολη για οταν γραφω.

θελω δημιουργια.
δεν τη βλεπω πουθενα.βλεπω χιλιαδες εικονες,φωτογραφιες,ιδεες,καλλιτεχνηματα.ολα στοιχιμενα,ζυγιμενα.ετσι ειναι η τεχνη??
τεχνη ειναι να ζεις.οχι να εστιαζεις και το θεμα σου να μην ειναι στη μεση μη σε πουν και ασχετο.εμενα οι φωτογραφιες μου θα ειναι δικες μου.οχι σαν του μπαμπη ουτε καλυτερες απο της καιτουλας.δικες μου.ετσι κανω εγω.οσο και να θελω να σας ακολουθησω στους κανονες σας λυπαμαι.δε μπορεις να βαζεις τοσους κανονες,χανεις την ουσια.οποτε πως μπορω να επιβληθω στο χερι μου να γραψει οσα γινονται στο μυαλο ??
και στην τεχνη και σε ολα.γιατι τεχνη ειναι και να αγαπας,και να φωτογραφιζεις,και να χαμογελας,και να σκεφτεσαι τον διπλανο σου κι οχι μονο εσενα και τα παντα.ακομα και το να ανασαινεις.και να γραφεις.οχι εγω δεν ειμαι καλλιτεχνης.κανενος ειδους.αλλα καλλιτεχνιζω.
πως αλλιως να πεις κομψα ολουσ τους κρυφα η φανερα αναλογα την περιπτωση εγωκεντρικους με τις τρελες ιδεες?

μου εχετε βαλει τοσα κουστουμια πανω μου που δε μπορω να ανοιξω τα χερια μου να γραψω.κι οχι επειδη ηταν αποκριες και ξεμειναν,οχι οχι.οι ανθρωποι εχουν την ταση να μας ντυνουν συνεχεια.κι ειναι δικη μας επιλογη τι φοραμε.εγω ομως με τις φωνες δεν τα πηγα ποτε καλα.κι ετσι απο τη φουρια τα φοραω ολα μαζι κι ανακατεμενα.κι ετσι εχουμε γινει μαλλια κουβαρια αδερφια....γιατι εγω ειμαι κρυμμενη πια.
αραγε ποιος νοιαζεται για τι υπαρχει κατω απολα αυτα?αφου ικανοποιουν αναγκες.
αυτη η σιωπη και μενα με εχει συνεπαρει λιγο.
αλλα οι λεξεις θα ρθουν.δε μπορει.
ξερουν πως εδω η πορτα ειναι ανοιχτη.
κι οταν ξερεις πως η πορτα ειναι ανοιχτη για σενα.κανεις παντα του κεφαλιου σου.
κι ας πληγωνονται οι τοιχοι απο την απουσια.

εισητηρια,μυτη,φωτογραφιες,ΑΠΟΥΣΙΑ.

θελω την απουσια σου.
να μην τη νιωθω ομως.
θελω να μην ειναι εκει οταν ξαπλωνω,οταν γυρναω απο τη δουλεια,οταν ξυπναω κι ακουω ενα τραγουδι.ειναι εδω.ειναι εδω συνεχεια.θελω να τη διωξω.θελω να τη διωξεις.δε λεω να μπορεις γιατι ξερω πως μπορεις.το να μπορεις ομως κατι δε σημαινει κι οτι το κανεις.η το κανεις σωστα.
ειναι μια κουπα το πρωι στο τραπεζι.κι οχι δυο.
γιατι η μυρωδια σου εχει πυροβολησει το μυαλο μου.
γιατρε δεν ειμαι καλα.

πηγαινε σπιτι και κανε αυτα που ξερεις.

δεν αρκουν ουτε σε μενα οι λεξεις πια.ειτε με ηχο ουτε βουβες.δεν αρκουν σε κανεναν οι λεξεις.
γιαυτο δε μπορω να γραψω τοσο καιρο.γιατι ειναι μονο λεξεις που δεν εχουν φτασει ακομα στην σταση που πρεπει να κατεβουν.και το λεωφορειο χαλασε.καληνυχτα.
μου λειπεις κι αποψε.

οσο για τα αλλα υπομονη.το συννεφο οταν ειναι να ερθει να επιβιβαστουμε παλι θα ερθει.μην κοιτας που με εριξε εμενα κατω τοσες φορες.πλακα κανει.παιδι ειναι ακομα.

arage yphrksame pote?ΝΑΙ ΑΚΟΜΑ

ενα ακομα.κατι ακομα.καποιος ακομα.καποια ακομα.

δεν θελω να ειμαι μια ακομα αναμνηση.ενα ακομα κομματι χαραμισμενο.
ολα οσα φτιαξαμε ηταν αληθεια κι εμοιαζε με ονειρο.οσα δε θελεις να θυμασαι.
ολα αυτα μπορεις να τα μειωσεις αλλα ακομα και μικρα θα λαμπουν.και εμενα με κανουν πλουσια.ακομα και τα ασχημα,το οτι μπορεις και μπορω και τα αντεχουμε,λεει κατι.για μια φορα δεν ηταν κατι ακομα συνηθισμενο,κατι ακομα ιδιο με ολα τα αλλα,κατι φθηνο και ευκολο.
μια ακομα με ολες τις συγκρισεις που κανουν ολοι.
αυτο δε θελω να 'μαι.
να παλευεις για να φτασεις στον ουρανο.
να μην παλευεις για να μεινεις στα ιδια.στη βολεψη.στα ευκολα.
να γυριζεις στο σπιτι το βραδυ και να ειναι αδειο,δεν ειναι ωραιο.
ολοι οσοι το ζουμε να το ωραιοποιησουμε θελουμε.και το κανουμε.
κι οσοι θελουν να μειωσουν οτι εχεις το κανουν με ευκολια.
να μειωσουν οτι εχουν η κανουν η να δουν την αληθεια τους αποφευγουν.ολοι.
εγω δε θελω.
ειναι ο μονος εγωισμος που μου επιτρεπω.
να μην ειμαι αλλη μια.να ειμαι εγω.
να προσπαθω για οτι νιωθω και να σκιζω τον εαυτο μου σε κομματια αν κατι πιστευω οτι το εχει αναγκη.
το ευκολο ειναι να αποποιηθεις οτι σε ξεβολευει.
το δυσκολο ειναι να παλεψεις,να ζησεις,να το βαλεις μπροστα σου και να δεις μεσα του.να δεις την αληθεια του.
Παρε μου το ειναι,το ειναι ολων των στιγμων,ολων των μπλε ουρανων κι ολες τις ανασες μας και την ψυχη μου ολοκληρη
τσακισε τα,
καντα χιλια κομματια
και σαν σκουπιδι πεταξε τα
στην τελευταια γωνια του δρομου,αν θες
αλλα θα ειμαι εγω,
οχι αλλο ενα ακομα.οχι αλλη μια ακομα.σε κανενος την παρασταση.
κι αν γιναν ολα σε αυτη τη ζωη,τοτε....τοτε ο καθενας μεσα του οσο και να μη θελει να το δει,θα ερθει η ωρα που θα αντιμετωπισει την αληθεια του.την αληθεια μας

bourkwmeno xartomanthlo

xanw thn kainourgia mou krypswna
kai lew fyge se ola ta la8h pou 8ewrhsa swsta.
ayto epa8es?
h ayto 8a pa8oume?
la8os einai mono oti kaneis kai den kanei thn kardia sou na skirta.
ki otan h kardia sou xtypa dynata,otan briskeis epigeious paradeisous se stigmes-se blemmata-se xamogela-sta anypotakta.....tote to roloi gyrna kanonika....kaneis kai tipota de sou klebei xrono....ki oute ksemeneis apo benzinh sta misa ths diadromhs sou....giati blepeis....esy ki egw...petali kanoume mia zwh....:)
do you believe what is see is what you get?

etsi giati

γἐρνω

γερνώ


στραβα καδρα στις εικονες μου.

σκονταφτω,χτυπαω σε τοιχους και γκρεμιζομαι.

κρυωνω και καιγομαι μαζι.

niwse ki esy enniam

xoreyw otan de me blepei kaneis