γιατι το ποτε ηρθε νωρις και το παντα λενε πως αργει στα ραντεβου του

απλωνω το χερι μου να βρει το δικο σου


ποιος θα το πιστευε οτι μονο εσενα θελω να αντικρυζω-μονο εσυ εισαι εκει

μονο εγω το πιστεψα αρκετα ωστε να συμβει

γιατι ακομα και τα θαυματα χρειαζονται θαυματα

θα απλωνω το χερι μου να σε βρω ακομα κι οταν εισαι μακρυα,να ξερεις...

ευχαριστω

ολα ηταν ενα μεγαλο ψ ε μ α.

ευχαριστω για ολα οσα απεδειξες.

δεν ειναι εκπληξη το ψεμα.πλεον.ειναι ομως η αλλαγη πλευσης καθε τρεις και λιγο.

να σπας χιλια κομματια,να φτανεις στον πατο και να λες κι αλλο.

γιατι?


να ανεβαζεις καποιον στο πιο ψηλο βουνο για να τον γκρεμοτσακισεις.

μονο και μονο γιατι ο εαυτος σου ειναι πιο σημαντικος απο καθε τι αλλο.

μονη αναμεσα σε εκατομυρρια μονους

αν δεν θελουμε να υπαρχουν βρεγμενα ματια στον πλανητη εχουμε 2 επιλογες

ή να γινουμε χαρτομαντηλα

ἠ να σταματησουμε τη βροχη

o nai

i am the mess,you forgot you chose....

φορεβερ ιζ ναου

μπορω να πεταξω.αλλα χρειαζομαι τα φτερα σου.

*

*σκονταψε.η μουρη στο πατωμα.η φωτογραφια ακομα εκει

na 8ymh8w

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=212&reftab=37&t=%CE%9F%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5

*---u never know what u r dealing with

its not rainin...but it feels like it.

cracks at faces cracks at heart

its never been easy with us.

it's colder than before

dont wanna welcome the winter inside you.but it's there i can see it from the window.

and its gettin closer

and you're convertin to someone else.

its weird how things are

its weird how lonely someone can feel

how sad will his heart make her her breakfast.

its cold up here...

you gotta

Learn to say good-byes.

φοβαμαι.εντ ιζ ιτ γουορθ ιτ ορ νοτ?δεν ειχα αναρωτηθει ποτε.επρεπε τωρα?δηλαδη γαμωτο

ποναει απελπιστικα το κεφαλι μου.

σκεφτομαι σοβαρα να προσπαθησω να βολευτω καπου στο πα ματια στατωμα.

δε με χωρανε τα ρουχα μου,κι οι μουσικες μου μοιαζουν ολες ιδιες.

ειναι σαν εσωτερικο καψιμο.

σαν ενα μεγαλο φορτηγο που το βλεπεις να τρεχει πανω σου κι εσυ μενεις εκει.

κολλημενος με τα ματια στα φωτα.

ειναι χαρισμα να μπορεις να κανεις τον αλλον κομματια.ειναι χαρισμα σου δηλαδη αυτη η πορτα.παραδεισου και κολασεως γωνια.

οι σκεψεις ειναι υπουλο πραγμα.και τρυπανε μεσα μεσα βαθεια.

χαρισμα.

χαρισμα σου εγω.

για πεταμα ομως οχι.

γιαυτο προσοχη.

γιατι ακομα και οσα λυγιζουν καποτε σπανε.

otan o synagermos xtypaei ola symbainoun magika

I was outside barefoot

the only thing I could feel

was my heart beatin fast and

the rain pourin down on me.

all I ever think about is you

κοιτα με κατι προσπαθω

ξυπνησε.

ψεμα.

δεν κοιμηθηκε και πολυ.βηχας βλεπεις...

αναψε το θερμοσιφωνα και εφτιαξε καφε.

δεν εχει χρονο για πολλες σκεψεις.

τρεχει.οχι γιατι φευγει.γιατι δεν αντεχει αλλο το τιποτα.
την βλεπω καθε μερα να γερναει με ταχυτερους ρυθμους.
και με κοιταει μες τα ματια σαν να ψαχνει δικαιολογιες γι αυτη την κατασταση.
ετσι ειναι οι καιροι.ισως.

ανεβαινει τη σκαλα να μαζεψει και να φυγει....κοιταει το παραθυρο.

εχει ακομα φεγγαρι....

"προλαβαινω να ονειρευτω?"

στην Αθηνα δεν εχω φιλους μονο γνωστους.ΝΟΤ.

η μοναξια εδω μπορει να σε σκοτωσει.

η Αθηνα δεν ειναι σαν ολες τις αλλες πολεις.μικρες ή μεγαλες.

ειναι μια κατηγορια μονη της.ολοι λατρευουν να τη μισουν και να την κραζουν.
κι ολοι εδω ερχονται κι ολοι απο εδω θελουν να φυγουν,καλυτερα να ξεφυγουν.

οταν δεν εχεις φυγει περα απο το σπιτι σου,τη γειτονια σου και το μερος που βγαινεις και κοινωνικοποιεισαι.σε οποια πολη η χωριο κι αν μενεις....δεν εχεις δει τιποτα.

δε σου φταιει η Αθηνα.

(εν προκειμενω δε μου εφταιγε με τιποτα η Αγγλια.
αφου λατρευω τη βροχη.και τις συννεφιες.και τα παρκα.και τις λιμνες με τις παπιες.
και αυτο το διαφορετικο και πολυπολιτισμικο γυρω.κι ολο αυτο το χαος εν ταξει.
αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο.)

η μοναξια εδω δεν μπορει να σε σκοτωσει.
περπατουσα στην Αθηνα σημερα καθως βραδιασε.
καθε στενο εχει και μια διαφορετικη ιστορια,μια διαφορετικη μικροκοινωνια.
δε μεγαλωσα στο κεντρο.
μεγαλωσα με τη γιαγια να με πηγαινει σχολειο και να μου αγοραζει σοκοφρετες.και μετα ηρθα εδω.λιγο εξω απο την Αθηνα αλλα ακομα Αθηνα.

αν οι εαυτοι μου δεν μαλωναν μεταξυ τους η Αθηνα ισως γινοταν το playground μου.ισως γινει.ισως παλι οχι.

μ αρεσει εδω.που ειμαι τοσο μακρυα και βαριεμαι να φαω τη μαυριλα στη μαπα.κι ετσι κλεινομαι και κανω ονειρα ηλεκτρικα κι αλλες παλι φορες απλα καθομαι στον κηπο χαιδευοντας το σκυλο με τις ωρες ονειρευομενη πως ολα οσα υπαρχουν εκει εξω με περιμενουν να γινω καλα και να ζησουμε μαζι.

μαλακιες.

σκεψου πως οταν παω στο κεντρο χαιρομαι.ειναι σαν ενας αλλος κοσμος.ναι πενταβρωμικος.αυτη τη μαυριλα την αναζητας ωρες ωρες.κι αλλες παλι βαζεις τα καλα σου για να κυκλοφορησεις στους δρομους της,σαν για να περασεις συνεντευξη για να σε παρουν για ανθρωπο-φιλο-σχεση-παρεα-κουλ και δε συμαζευεται.
ναι δε λεω αφιλοξενη για οποιον δε ξερει.αλλα ποιος ξερει την Αθηνα τοσο καλα?νομιζω κανεις.ολοι ξερουμε οτι θελουμε,οτι ψαχνουμε,οτι ζουμε κι οτι κουλτουροαλτερνατιβ εχουμε ανακαλυψει.γιατι ετσι μας μεγαλωνουν εδω.μαλακιες.μικρα πυροτεχνηματα σκανε παντως.κι αυτο μερικες φορες αρκει.σχεδον παντα δηλαδη.
ολα ειναι ομορφα.κι εδω ομορφα ειναι.κι ισως εδω καλυτερα.γιατι η μοναξια εδω δυσκολα σε σκοτωνει.κρυβεται στη γωνια της.παραμονευει αλλα δε κανει το μοιραιο βημα.ακομα και στο μετρο.δεν εχεις νιωσει πως ενα βλεμμα η μια παρουσια ειναι πιο φιλικη?μην πεις οχι εγωισταρε.το βλεμμα νικα τα παντα.ειναι το βασιλειο του εκει μεσα.

νομιζω

νταντι κουλ αμ στιλ μι

της ελεγε σχεδον καθε μερα το ιδιο πραγμα.

να προχωρας μπροστα.

σαν τους δεικτες του ρολογιου.

μην κολλας στα παλια,μην κοιτας πισω.να κοιτας ψηλα και να τρεχεις κατα εκει.

ηθελε τοσο να του δειξει πως το κανει. με το δικο της τροπο.

και τα προτυπα ξερεις καπως ετσι χτιζονται μεσα μας.οταν προσπαθουμε.

υπαρχουν καποιοι που θελουν να σε φυλακισουν κι αλλοι που διασκεδαζουν τις μερες τους με την παρουσια σου.
μεχρι οσο τους κανεις.κι οσο αποδεχεσαι τους κανονες-(κακο-νες) τους.

μα οι μπαμπαδες δεν ειναι ετσι.
σου χτιζουν ροζ βασιλειο και σου χτυπαν την πλατη υπεν8υμιζοντας πως ειναι εδω για σενα.κι ας μην ακολουθεις παντα τους κανονες.

τους δικους μας ανθρωπους κακως δε τους ζουμε σαν σπουδαιους.που παντα ειναι τελικα.

ντραγκζ νεβερ χελπντ ινσομνιια

οταν εχω αυπνιες και στριφογυρνω στο κρεβατι κυνηγωντας την κρυα γωνια του μαξιλαριου

γραφω δισκους.με μουσικη κι ας μη ξερω ποιο ειναι το φα και ποιο το σι.
κι απο πανω διαβαζω ολα αυτα που θα ηθελα να εχω γραψει και κατα καιρους εχω σκηνοθετησει στο μυαλο μου μεχρι και της τελευταιας λεπτομερειας το χρωμα απο αυτες τισ ιστοριες.

μιλαμε για χρωματα και ηχους και ιστοριες που σε ταξιδευουν και ονειρα που δε θα γινουν ποτε αλλα ωραια θα ηταν αν και εφὀσον κι αμα ποτε δε ξερεις ισως και να.

κι η φωνη μοιαζει σαν δικη μου αλλα δεν ειναι και εχει μια θεατρικοτητα και μια αφελη παιδικοτητα.

κι ολα αυτα σε ενα δωματιο η μηπως ταρατσα που εχω ζωγραφισει τους τοιχους και φωτογραφιζω τα χαμογελα με πλαστικους φακους και ωραια θα ηταν.

και μην ξεχασω,θα εχει και νεροπιστολα και σκοινια για μπουγαδα με μανταλακια

βρεξε.περπατα.ελα.ολα εμεις τα χαλαμε κι εμεις τα φτιαχνουμε.κι ασ αστραφτει.

αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
οι μερες δεν ειναι παντα καλες ή κακες.
υπαρχουν κι αλλες.
αυτες που αστραφτουν.
και ειναι 2 ειδη.
σημερα αστραφτει και βροντα.
βραζει το κεφαλι της.
ειναι δυσκολο να πολεμας με τον εαυτο σου το εχει καταλαβει.
πλεον δεν την αναγνωριζει.
αστραφτει.
κοιταει εξω απο το παραθυρο.
μας βγαζουν φωτογραφιες.
που εισαι?θελω να μας βγαλουν μαζι.
οταν κοιμοταν καποιος ηρθε και της ξεριζωσε την καρδια.
αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
παντα ηθελε να φυγει μακρυα.
μα τωρα απλα θελει να παει εκει.
κι ας αστραφτει.
κι ας της ξεριζωσαν την καρδια.
κι ας μην ειναι καλη μερα.
δεν ειναι ολες καλες.
ουτε ολες κακες.
ισως με τη βροχη.
ισως μολις βγει κι αρχισει να περπατα να συναντηθουν.
ισως στη βροχη.
αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
και πληγες.
δε ζεις ετσι.
κι ας αστραφτει.
κι ας ευχεσαι να βρεξει.
κι ας ευχεσαι να συναντηθουν.
νιωθει νεκρη μα δε ξερει αν ειναι.
μιση σιγουρα.
μιση.κι ας αστραφτει.

"ο αριθμος που καλεσατε δεν υπαρχει η δεν ειναι προσβασιμος απο το δικτυο μας"
κι ας αστραφτει.

στο τελος νικα αυτο που δε νιωθεις πια

whatever lola wants lola gets...(http://www.youtube.com/watch?v=-g5YNPzr8NM)ειθισται.αλλα ειναι τοσο κριμα αφου τα πραγματα ειναι αλλιως καλυτερα.

οι τοιχοι που χτυπαμε ειναι δικη μας επιλογη.
κι οι πριγκιπες που μας μαχαιρωνουν επισης.
και τα χρυσα κουτια που περιεχουν βομβες.κυριως.
δεν ακουσα τι ειπατε οριστε?
ναι δικα σου ολα.
να χτυπιεσαι,να εχεισ ματωσει,να εχεις ξεχασει τους εγωισμους και τα καθως πρεπει.
να ξεγυμνωνεσαι και να μη σε νοιαζουν οι πληγες.
να θες μονο μια αποκριση.
μια αφορμη για να κρατας σφιχτα το χαμογελο σου που εχει την υπεροχη ικανοτητα να ξεγλιστρα.
στο κλεβουν.
οι λεπτομερειες.
ειναι κι οι ανθρωποι.
διαφορετικοι.
μενουν στο φαινεσθαι και χαμογελουν πλαστικα.
αγκαλιαζουν τυπικα αλλα πως αγαπανε?
πως ξυπνανε?φορωντας την γυαλιστερη τους πανοπλια?
μονο?
και πως μπορει να σε γεμισει αυτο?
μας βαζουν σε μια μηχανη αλλαγης αναζητησεων.
αυτο ειναι δε μπορει να ειναι κατι αλλο.
να ειμαστε τοσο τυφλωμενοι οταν οι αλλοι γυμνωνονται μπροστα μας.
την ψυχη τους.
τα μεσα που ολοι κρυβουν.
αυτο που θελει θαρρος και ποτε δε πετυχαινει το σκοπο του.
ο οποιος μονο να ξυπνησει την αληθεια και την αντιδραση μπορει να ειναι.


κι ολα αυτα για να φτασει η ωρα που θα σβηνει ο ηλιος και θα αρχισει να φοβαται η πριγκιπισσα-αλητισσα του παραμυθιου και καποιος θα τις πιασει το χερι,θα την κοιταξει η εστω θα της ψυθυρισει "δεν εισαι μονη πια"

it hurts to bleed/nobody asks why

κι εισαι εκει.και δεν υπαρχει κανενας εκει.και ολα γυρω ειναι κοκκινα.
και ξερεις οτι πρεπει να ζησεις σ'αυτο το κοκκινο κελι για καιρο.
και περιμενεις να σε ρωτησει κανεις αν συνηθισες και δε το κανει κανεις.
και περιμενεις αυτος που στεκεσαι πλαι σου να το παρατηρησει κι αυτος κοιταει αν οι καλτσες του ειναι ισιες.
και περιμενεις ποτε θα σε ακουσουν που φωναζεις κι αδικα περιμενεις.
δεν ειναι ολες οι φωνες ιδιες
και αν γεννηθηκαν χωρις αυτια ειναι η παρηγορια σου.
λυπαμαι χανεις.
γιατι εσυ φταις που περιμενεις κι οχι αυτοι που δεν ακουν και δε βλεπουν.που δε κοιτουν πιο προσεκτικα.να λυσεις τα προβληματα σου.


και περιμενεις να σε κοιταξουν που αιμοραγεις και βαφεις τους τοιχους σου.
αλλα ποτε καταλαβαινουν οτι κοπηκαν τα φτερα σου οσοι δεν σε θελουν να πετας?

αυριο θα ειναι μια αλλη μερα κι ο ηλιος τα κοκκινα θα τα δειχνει ροζ.
κι εσυ δεν εισαι εδω.
ησουν ποτε?
ειναι μικρο το κελι δε θες να στριμωχτεις

γιατι για να εισαι πρεπει να το θες με ολο σου το ειναι.
οι εγωισμοι που δε χωρουν στην αγαπη ειναι αυτοι.

9

δε μπορεις παντα να εξηγησεις τις εκρηξεις μεσα σου.η αυτες που τους αφηνεισ να δουν.

τα πυροτεχνηματα στην καρδια σου ομως θα ηθελες να τα δουν ολοι.

ραντομ κουλνες-χαμηλοταβανες πτησεις κρυβουν εκ-πληξεις

σιγουρα.
οσα σκεφτομαστε κι οσα βιωνουμε.
οσα ονειρευομαστε και σε οτι σκονταφτουμε.
δεν ειμαστε μονοι.οχι x files φαση οχι.

απλα να
θελω να πω.
δε μπορει να ειμαστε οι μονοι ακομα κι αν νιωθουμε ετσι.
οσο κι αν ντρεπομαστε να το παραδεχτουμε στον καθρεφτη μας η στους οικειους μας.
τρωμε φρικες.

fullstop. full stop. stop.

κατεβαινεις σ αυτη τη σταση κι απλα περιμενεις.
βυθιζεσαι στο ταβανι σου και μερικες φορες παραπλανιεσαι η μηπως περιπλανιεσαι και στους 4 τοιχους.
γυρω γυρω.ειναι οταν ξαφνικα κυριευεσαι απο νευρα που καθεσαι απραγος η σιωπηλος τοσες ωρες.
οι καταθλιπτικοι λενε πως βυθιζονται στο κρεβατι τους,πως κοιμουνται πολυ.αλλα υποθετω πως οι ταμπελες δεν εχουν σημασια.
το τι σε φτανει στο κρεβατι σου κολλημενο κι αποκομμενο απο τον πλανητη με χιλιαδες δικαιολογιες...βγαινει απο εναν περιπλοκο αλγορυθμο που να σου εξηγω.
υπαρχουν λοιπον κι αυτες οι καταστασεις.που οταν τις ζεις αποφευγεις ανθρωπους , κινησεις ακομα και συναισθηματα,μερικες φορες.
σαν να μπαινεις στο pause και να γουσταρεις.
δε πιστευω πως συμβαινει μονο σε εναν αυτο.ε
δεν ειμαστε μοναδικοι στισ εμπειριες μας.σιγουρα καποιοι μαζι κι εγω μπορουμε να γραψουμε βιβλια και εγχειριδια -ινδικα φυσικα σαν τα χοιριδια-για το πως να κανεις τη ζωη σου αυτο που δε θες.without a soul.
απλα ο καθενας το βιωνει αλλιως.
και η συγκεκριμενη κατασταση ειναι δυσκολο στο να την φτυσεις να την κοιταξεις και να την βγαλεις στο φως.
αυτο της απραξιας.που ταβανοθεραπεια δε λεγεται ουτε σιωπηλη ειρηνικη παρεμβαση με συγκαταθεση του παθοντος.
αν κι αυτο το without a soul ισως παιζει και σε λαθος στρατοπεδο.
αν εχουμε πολλουσ εαυτους μεσα μας οπως τεινω να πιστευω σαν γλυκητατη σχιζοφρενης τοτε εντακσει χωρισ μια ψυχη τα βγαζεις περα.γιατι γατα εισαι βρε κουτο.
γκαντεμογατα η χοντρογατα who cares/

δεν ειναι ασχημο,ειναι φαση.ειναι μαθημα η ενδοσκοπηση.
η τιποτα απολα αυτα απλα απλα προβλημα.
και σιγα τα ωα.
σε τετοιες καταστασεις.
οταν μιλας με το ταβανι και τους τοιχους λεω ντε,δεν ειναι οτι δε θες κανεναν.
στην πραγματικοτητα θες στοργιδα και φροντη σαν τρελος.
κι ασ τους διωχνεις με τον τροπο σου κι ασ απομωνονεσαι.
γιατι ετσι εχουν αυτα.
οι ανθρωποι που θελουμε να εχουμε διπλα μας.πρεπει να δεζονται και το spa μας.
ιδιωτικο και καθαρα προσωπικο και ψιλοτσαμπα.εκτος αν συνοδευεται με τονους παγωτου που το τρως κατευθειαν απο το μπωλ με το κουταλι.
μπουρδες.τοτε απλα το σωσιβιακι που χτιζεις για τισ επομενες καλοκαιρινες σου εξορμησεις το φουσκωνεις νωριτερα.
το θεμα ειναι,να περναει γρηγορα.γιατι οταν το ζεις η αισθηση του χρονου γινεται μια ξενη.
και να προλαβεις να ξαναεγκληματιστεις στην κοινωνια ωρα μηδεν εκει εξω.
αλλιως την πατησες και εχουν φυγει ολοι οσοι σου χτυπαγαν απεγνωσμενα την πορτα να δουν αν εισαι καλα.η απλα αποκοιμη8ηκαν στα σκαλοπατια κι αντε ξυπνα τους.
ολα γινονται για καποιο λογο?
clise και παλιομοδιτικη σκεψη.αλλα ποιος ξερει.εγω σιγουρα οχι.

απλα θα συνεχισω να ακουω για λιγο ακομη να ακουω το ανθρακικο που χορευει τσικ τσικ στο τσιγκινο κουτακι διπλα μου.

f is for fuckin friendship

"...Οι φίλοι , οι πραγματικοί εννοείται, σε αποδέχονται όπως είσαι.

Με τις αδυναμίες, τα λάθη και τα πάθη σου. Οι φίλοι ξέρουν τις αλήθειες σου και συνεχίζουν να σου μιλάνε! Και να σε αγαπούν. Οι πραγματικοί εννοείται,το πάμε. Δεν παλεύεις να αποδεικνύεις τον εαυτό σου όταν είσαι μαζί τους.

Οι φίλοι είναι το ξεχωριστό μέρος που έχει ο καθένας μας. Ένα μέρος που μπορείς να γυρνάς κουρασμένος , να βγάζεις το καμουφλάζ και τα στολίδια σου και να πέφτεις να ξεκουράζεσαι. Είναι αυτοί που θα σε κάνουν να κλείσεις την τηλεόραση κατά τις 8 , που τώρα από Σεπτέμβρη, θα αρχίσει να σε πείθει πάλι πως είσαι ένας βλάκας που πεθαίνει..."

αποσπασμα απο οναρ http://onarmusic.gr/kalokairi/

καποτε ειχα πει οτι οι φιλοι,οι πραγματικοι φιλοι,ειναι οι συγγενεις που επιλεγεις.

οταν εισαι περιεργος ανθρωπος-οτι κι αν σημαινει αυτο-,τους φιλους σου τους βαζεις σε εναν καναπε πρωτη θεση στην πιστα της ζωης σου.καναπε οχι τραπεζι.
για να καθονται οπως θελουν,ακομα και να κοιμουνται πλαι σου.
να αραζουν πως το λενε.
ειναι αυτοι που αν στους πειραξουν βγαζεις οπλα απο κρυφεσ τσεπες καθε ειδους.
αμα μπορουσες να δαγκωνες και να μην σε περασουν για παραφρων,θα το εκανες.

η ζωη μας αλλαζει τοπο κατοικιας,συντροφους και εποχες συνεχεια.
ειτε το επιδιωκουμε ειτε οχι.
το πρωι καλοκαιρι το βραδυ χειμωνας βαρυς.

χειμωνας ναι.
οταν σου λειπουν οι φιλοι σου ετσι ειναι.

assumption is the mother of all fuck ups

συνεχιζω να το πιστευω.

το να υποθετεις και να νομιζεις ειναι αυτο που σε τρωει.
ειναι αυτο που μας διαχωριζει απο τα παιδια και μας κανει ξαφνικα αυτο που σιχαινομαι.μεγαλους με το πιο ασχημο προσωπο τους.αυτο της αποξενωσης,του ασε με ρε φιλε στη ζωη μου.του απολυτου.της παρεξηγησης χωρις εξηγηση.

ανθρωποι πανε κι ερχονται συνεχεια στη ζωη μας.αλλους τους παραχωρουμε θεση στον καναπε και σηκωνονται και φευγουν.κι αλλοι απλα καθονται στο χωλ.
κι αλλοι εχουν γινει ο καναπες.ο εαυτος σου κι η προεκταση του.

δεν ειναι ενος ή δυο η επιλογη.

αναθεμα κι αν ξερω αν ειναι συγκυριες η απλα αναποφευκτη δρομολογηση πραγματων.

το θεμα ειναι οτι τελικα ολα στο χερι μας ειναι.

κι οσοι μενουν αν μεινουν κι οσοι φυγαν αν θα ξαναγυρισουν η οχι.

η μηπως φυγουμε εμεις τελικα μετα απο τοσες μαχες?

η ζωη ειναι παιχνιδι που παιζει με μας.

το σκακι μας το χουμε στην τσεπη,αλλα εγω προσωπικα σκακι δε ξερω ουτε απο στρατηγικες.

απο σιωπες και στιγμες και αγκαλιες κατι λιγα.εμπειρικα.

φιλος η φιλη.συγγενεις ουτε εξ αιματος ουτε εξ αγχιστειας.

Εξ....αφορμων.

ειναι αυτοι που περιμενουν πως και πως να βρουν μια στιγμη να μοιραστουν τη σιωπη τους οταν δεν ειναι καλα.
ειναι οι ανθρωποι που οταν εισαι στην ακρη της γης,βρισκουν ακομα και περιστερια να σου πουν ενα γεια κι ενα χαμογελα.
ενα δε πειραζει που δεν εισαι εδω,οταν θα ερθεις ολα θα ειναι ομορφα.
ενα συνεβησαν πολλα,μα προχωραμε απο δω και περα ξανα.
ειναι πολλα.κι ολα σε ενα.οχι 1+1=2

καληνυχτα.....

πως αλλιως το λενε,για να μην ακουστει φτηνο-ιδιο-συνηθισμενο

"....Η κανείς η κι οι δυο μαζί, μ'ακους

το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και , μ'ακους

της αγάπης

μια για πάντα το κόψαμε

και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς , μ'ακους

σ'αλλη γη , σ'αλλο αστέρι , μ'ακους ...."

(μονογραμμα-τι αλλο)

ειναι καιρος που σβηνω το φως και ψαχνω να σε βρω..

πανε 2 νυχτες... κι ομως μοιαζει αιωνες μακρυα αυτες οι μερες..

και ποιος δε ψαχνει για λιμανι?

κι οταν το βρισκεις,σα να βουλιαζεις μοιαζει.

κι αν τα κυματα που φερεις μαζι σου τα αντεξει η προβλητα τοτε τι.

κι αν δε μπορεις να κλεισεις ματι χωρις τα ματια του να σε κοιτουν,τι τραγουδας για να αποκοιμηθεις.

δε μπορει να ναι οαση σκεφτεσαι.ουτε οφθαλμαπατη.

σε κουρασαν τα ταξιδια.κι η ερημος μοιαζει με θαλασσα και τουμπαλιν.

αστερι μου,σκεφτεσαι.και το κανεις δικο σου.μολις βρεις αυτο που σου κλεινει το ματι στον μαυρο ουρανο.

-και δηλαδη τι δικο σου?

-εχετε τιτλους ιδιοκτησιας κυρια μου?

-εμ...οχι...να....γιατι θα πρεπε?αφου ειναι δικο μου.το κοιτω και μου χαμογελαει.με συντροφευει σε ακρογιαλιες και σε βουνα.μα ακομα κι οταν αποκοιμιεμαι στη διαδρομη του γυρισμου απο τα ταξιδια μου.και ειναι εκει σου λεω για μενα μονο!δε χρειαζομαι τιτλους!

-οι καιροι αλλαξαν.

-μα αν θελετε να ξερετε,δε με νοιαζει τι εκαναν,κι αν θελετε να μου το παρετε.εγω δικο μου το νιωθω.δικο μου.οχι απο εγωισμο,μα το αγαπησα.

assumption is the mother of all fuck-ups

κι εγω νομιζα,και εγω θεωρουσα.κι εγω σε ακουσα και σε θαυμασα που τα ελεγες τοσο εντονα,σχεδον τα πιστεψε και το χτες και ο δρομος και τα λογια λογια λογια.


οι περισσοτεροι λενε ψεματα στον εαυτο τους.

κι αφου πειστουν τα προβαλλουν σαν επιχειρηματα του σημερα τους.

πως προχωρας ομως ετσι?
χωρις καρδια εννοω.
γιατι αλλιως,μια χαρα βολευει.

αυτοι που γλυφουν τα αυτια μας δε θα ερθουν ποτε να μας βοηθησουν στο γκρεμο.
μα θα τρεξουν στο μπαλκονι να το πουν στο γειτονα.

ολες τις μαχες που εδωσες,με το ξυλινο σπαθι σου,τις εκαψε η φωτια απο τα ψεμματα που λες στον εαυτο σου για να αποκοιμηθεις.

χαρτινη βαρκουλα στον ωκεανο προφασιζοσουν.
μα εσυ ζητησες χαρτι για να φτιαχτεις.

οσα φωναζες χτες για τα χρυσα παλατια,χαθηκαν στο σκοταδι.
και σημερα καθαριζεις τις σκαλες τους σιωπηλα.

αγερωχο που σε κανει ο εγωισμος ε?
και πανω απὀλα δικαιο.

κι εμεις νομιζαμε πως δε θα αλλαζε τιποτα και κανεις.......

στο δωματιο αυτο

στον χωρο σου εισαι ο εαυτος σου.
γυμνος μπορεις να κυκλοφορεις.
να τραγουδας και να χοροπηδας μπορεις.
να κοιμασαι και να ζεις.
να ζεις.
εκει μεσα ζεις.
στην προσεχτικα φτιαγμενη φυλακη σου.
οταν κλεινεις την πορτα,απλα θυμουνται το χαμογελο που τους χαρισες.
και το εχουν δεδομενο.
κι εσυ εκει μεσα ζεις.
πραγματικα.
την αληθεια σου.
οπως εισαι.
δυσκολα τα πραγματα η ευκολα.
κανεις δε βλεπει.
μονο τοτε ζεις.

μην τρεχεις,περπατα

σε μεγαλωνουν σαν playmobil.

με στυλιζαρισμενα μαλλια,με ρολο,με επαγγελμα,με συγκεκριμενο μεγεθος και πλαστικο.

να τους αρεσεις.
να ταιριαζεις με τους αλλους.

αλλα χωρις αυτια.

κι εγω τωρα πως θα φωναξω,αφου δε θα με ακουσω.

αν μαγαπας,κατσε κατω στο πατωμα.
μη με μαλωνεις που λερωνω τα ρουχα μου,η που ειμαι ξυπολητη.
διωξε τους φοβους μου.κι ας ειναι ανοητοι.
γιατι δε το αντεχει αυτο κανεις.
το εχω δει μπροστα μου χιλιαδες φορες.
ουτε καν εγω.αυτο ειναι που μαχαιρωνει.

αγκα8ια

καθενας στο πεταγμα του παραλληρει.

οταν μπαινεις σε αυτους τους εφιαλτες ομως δε βλεπεις.

κι οσοι ειναι διπλα σου πρεπει να σε ξυπνησουν.

οχι με φωνες.

με βοηθεια.

κι ας μη μιλας γιαυτο.

κι ας τους χαμογελας καταματα.
τον εαυτο σου ξεγελας.

ολοι φευγουν.

ολοι τρεχουν.

ολοι κρυβονται συνειδητα η μη.

και τι μενει?

ποιος μενει να σε σηκωσει απο το πατωμα οταν πεσεις.

πες μου.

η δειξε μου

she fell

εχει δυο κοκκινες γραμμες στο προσωπο της

λες και τα δακρυα ειναι τοξικα.

και μετα το ουρανιο τοξο,ελευθερη πτωση απο τα συννεφα.

και επεσε

και πεφτει

πεφτει

πεφτει.

και κενο

κι αλλο κενο.

και το πατωμα.

γρατζουνιες.

φοβαται. ειναι εκεινες οι ωρες που δεν ελεγχει το ειναι της.

που βλεπει μονο με τα ματαια ματια.

φωτοβολιδες ηταν?

βοηθεια ζηταει.κι ας μη ξερει πως.

μπλοκ μπλοπ

εχεις αναπτυξει μια σιωπη.



ενα κουτι που βαζεις οσα ηθελες να φωναξεις κι οσα βρισκεις αδικα.

οσα σου λειπουν κι οσα δεν εχεις το κουραγιο να απαιτησεις.



συγκρουονται δυο φυσεις.



*μπλινκ πλοπ ζζζζζζτ πλοποπ* σαν μαγνητικα μπαλακια στο κεφαλι σου.

Μάρω

πιο δυνατη μου αναμνηση ηταν οταν με εβγαζε στη βεραντα και με κρατουσε στα χερια της για να δω το ρολοι της ΔΕΗ.δεν εφτανα αλλιως να το δω.ουτε ακομα κι οταν σηκωνομουν στις μυτες.οταν περνουσε το κοκκινο σημαδακι ως εκ θαυματος περνουσε και το τρενο απο τις γραμμες,λιγα μετρα πιο κατω απο το σπιτι. κι αυτο το τουτ τουυυυτ και ο συγχρονισμος με το σημαδακι,μου μοιαζε με θαυμα.ακομα μοιαζει.

φυσικα ηξερε ποτε περνουσε το τρενο.εγω παλι οχι.το τρενο για μενα ακομα περναει οταν περναει και το κοκκινο σημαδι στη μεταλλικη ροδελα του ρολογιου.

και τα κουλουρακια,κι οι χυλοπιτες,και οι κοτες,και τα γατια,κι αυτο το μαλωμα το πιο σκληρο απ'ολα...με τα ματια.και τοσα πολλα τοσα.κι ολα δικα σου.

-οταν σε βλεπω εκει,τρελαινομαι.χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου.δε μπορω να το ξεπερασω. -

*κι υπαρχει μια φορα που ερχεται μια σωτηρια αγκαλια και δεν πεφτεις.



μου λειπεις.μου λειπουν τοσα.οσα εχουν αλλαξει κι αλλα τοσα.

δεν εχω δυναμη να ανεβω τα σκαλια να φτασω στο ρολοι πια.

ειναι το μερος,ειναι μυρωδιες,ειναι οι δρομοι,ειναι εικονες,ειναι ο ηλιος που μοιαζει διαφορετικα να με καιει καθε φορα που ειμαι εκει.

ειναι και το ευχαριστω που ισως δεν θα ακουστει τοσο βαρυ οσο πρεπει ποτε.ουτε σε σενα.ουτε στο βαθυτερο δωρο που ελαβα ποτε.εκεινη η βολτα κι εκεινη η στιγμη.

οτι πιο δικο μας ειναι οσα νιωθουμε,νιωσαμε και ζουμε.ολα τα αλλα φευγουν στον αερα και στο χρονο.

and then again

Love is a four - letter world

μη κοιτας κατω,ψηλα ειναι τα ονειρα

υπαρχουν μερες

που θες δυνατα να φωναξεις

μα η φωνη σου δε φτανει ως εκει.

υπαρχουν στιγμες

που θες να.........

αστο.ουτε εγω δε μπορω να στο εξηγησω.

wait for me,walk with me,think of me and don't lie.

http://www.youtube.com/watch?v=cY3JB_ltU0U

grafta gia na mhn se fane,ftwxokalybaki end of story

home is where the heart is.

is?

οταν εισαι μικρος,σπιτι σου ειναι εκει που τρως,εκει που κοιμασαι,εκει που παιζεις,εκει που αγαπας κι εκει που σ'αγαπανε.

δεν εχεις αλλο προορισμο εκτος απο το σπιτι σου.

οσο μεγαλωνεις,πλαθεις ονειρα εξω απο αυτους τους τοιχους.
κι αλλες φορες δινεις ταχα μου τα παντα για να φυγεις απο το σπιτι.

οταν λοιπον παιρνεις αποφαση να σταθεις στα ποδια σου,φευγεις.
φευγεις??

εφυγα.
και μ εψαχνες και δε με βρηκες.
μα με βρηκα εγω.κατι βραδυα.αχ οχι παλι αστο.

το χεις παρει αποφαση κι αν κοιταξει κανεις τα ματια σου,τιποτα δε σε σταματα!
δρομο παιρνεις,δρομο αφηνεις.και φτανεις στη δικη σου ακρη του ουρανου.
ειναι η στιγμη που κοιτας τον ωκεανο και λες μεσα σου.δε με νοιαζει ποιος ειναι διπλα μου ουτε πως εφτασα ως εδω.μα αυτο το ταξιδι ηταν δικο μου κι εφτασα ως την ακρη του ουρανου μου.να κοιτω αυτα τα κυματα.
κι ο θησαυρος?

α μας συγχωρειτε,περαστε απο δευτερα!δωσαμε και κλεισαμε.

ανθρακας ο θησαυρος?

μα γυρισα με χερια αδειανα.

ανθρακας λοιπον?

οχι.καλυτερος ανθρωπος εγω.πιο γεματος και πιο αδειος.πιο υποψιασμενος και πιο αθωος.
πιο ονειροπολος και πιο ρεαλιστης.

κι αν αναρωτιεσαι για το θησαυρο μου,κοιτα στην τσεπη μου.
σκουπιδακια θα χει μεσα σε ολα τα αλλα.
ειναι οτι απεμεινε.κι ακομα κι απο τη λαθος σοκολατα που φαγαμε,μας εμεινε η γλυκα.

γλυκα μου δικια μου.δικα μου και τα λαθη.δικα μου τα σωστα.

α ναι ξεχασα.και λαθος δρομο να παρεις,δε μαλωνεις με τον εαυτο σου,μονο οταν πας στο μερος που αποκαλεις σπιτι.
σπιτι ΜΟΥ
ειναι σαν μια σταση λεωφορειου οταν τρεχεις να προστατευτεις απο τη βροχη.
βλακα,ειναι ωραια να περπατας στη βροχη.

σπιτι ΜΟΥ λοιπον,ηταν εκεινο το δωματιο στη σκεπη με το μικρο παραθυρο και τις δυο πορτες.και μετα αυτο εδω το δυαρακι που οσο μεγαλο και να φανταζε στην αρχη,κατα καιρους γεμιζε τοσο που περναμε αναπνοες με δοσεις.μα τωρα δε μπορω να πω ποση αξια εχει για μενα το σπιτακι αυτο.οταν το ζεις κατι,δε το αναλυεις.κι ακομα το ζω.για λιγο ακομα.


κι ερχεται αυτη η ωρα,που εχει ξαναρθει και θα ξαναρθει σιγουρα,και φοβαμαι.
και ναι μαζευω τα πραγματα μου,και στεκομαι πανω απο μια χαζη μπλουζα και κλαιω,και τελικα και κεινο το βαζο θα το παρω μαζι μου κι ας μη το χρησιμοποιησω ποτε.

μη με κοιτας που γκρινιαζω και αναπολω η που κατσουφιαζω.
οσα ζησαμε εδω.μονο εγω κι αυτες τα ξερουμε.ειναι ο θησαυρος και το μικρο μας μυστικο για να παμε ενα βημα παρακατω.

οι αντρες δε κλαινε.
κι η δυναμη που εχουμε μεσα μας προερχεται απο οσα εχουμε ζησει.
οποτε σἀυτες τις περιπτωσεις,χαμογελαμε αγερωχα και πονηρα στο αυριο.

η καρδια μετακομιζει.οχι ευκολα.οπου κι αν πας αντιρρηση δε φερνει.εξαλλου οσα κουβαλα τα ξερει μονο αυτη.

home is where my heart is.

ολα θα βρουν το δρομο τους.....αρκει να τα κοιτας θετικα.....και να χεις τα ματια σου ανοιχτα

:)

τα γραμματα στον πολεμο ηταν ποτε ερωτικα?

μηνυματα>νεο μηνυμα>sms
#thelw na se dw.trelainomai siga siga nomizw.#
delete delete delete

κι αφηνει παλι το κινητο στο τραπεζι.

μισο τραγουδι και το κινητο παλι στο χερι.

μηνυματα>νεο μηνυμα>sms
#ti kaneis?na mwre egw edw akouw mousikh kai se skeftomai.#
delete delete delete

κι αφηνει παλι το κινητο στο τραπεζι.

.....και το κινητο παλι στο χερι.

μηνυματα>νεο μηνυμα>sms
#mou leipeis#
delete delete delete

κι αφηνει παλι το κινητο στο τραπεζι.

.....και το κινητο παλι στο χερι.

μηνυματα>νεο μηνυμα>sms
#na re paidi mou.tha thela na gyrisoume ton kosmo me ena kokkino amaksi.na koimomaste kai mesa.san ayta pou oneireyomai kai siga mh me akolou8hsei kaneis.na doume polyxrwmes plateies kai stena dromakia.paidia me podhlata kai skate.parka megala me limnes kai grasidi kai hlio kai papies kai kyknous.san ayto pou htan konta sthn estia pou emena.thelw bouties gia koxylia kai xionopolemo roz.thelw na aneboume se ena aerostato kai na skountouflame sta synnefa.thelw na paw se mia paralia me asprh ammo kai mia aiwra.kai na mh me noiazei pou h koilia mou einai megalh,h an 8a mas koitaei kaneis.thelw na se blepw na xamogelas.na pa8iazesai.na hremeis kai na trexeis.na koimasai.thelw na eimai dipla sou kai na sou kratw deila to xeri.na se koitaw.mou leipeis.ma akoma ki an tipota apola ayta de ginei...na me kratouses gia ligo agkalia ua htan to pio omorfo dwro.xamogela mou.mporeis?#
delete delete delete


κι αφηνει παλι το κινητο στο τραπεζι.

μερικες φορες οσα ονειρευομαστε φοβιζουν.
οσα νιωθουμε μας τρομαζουν.
τελικα η αποσταση σε τι μετριεται??
αν χαμογελω που η πρωτη σκεψη μου οταν ξυπνω εισαι εσυ??ναι.κι αυτο ειναι νικη.

να 'ρθεις...
δε ξερω ποσα μετρα ειναι αυτο το να ρθεις.
μα εχω αραδιασει τη μιση συλλογη απο μπουρδες που ισωσ να χουν ουσια ισωσ οχι.μα τωρα μοιαζουν ανευ.γιατι ουσια τωρα εχει μονο η παρουσια.ακους?εστω στα ονειρα μου.....

agaphmena tragoudia me alh8eies

"...Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Να να να, να να να να να

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Να να να...

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια.....

re de pa na ga

"....Meaningless Keepsakes
She just said, "Just don't hurt my butterflies!", and then, she cried her self to sleep, again.

Title Explanation:
It's tragic the trouble we go to, sometimes, to protect things that are long now dead, both material or immaterial. Like relationships that don't deserve any more effort. But we keep holding on to them, like keepsakes, meaningless
Like dead butterfiles, stuck beneath a pane of glass [or, for lack of a better word, grave]"

that's not mine,but describes exactly my day.i feel wrecked.
people sometimes show so much hate without any specific reason.i ll never learn how to deal with that stuff.

maybe it's cause i always think that people are honest and polite and kind.

ante peise oti den eisai elefantas....

δε θα ημουν εγω

ειναι φορες που κοιτας τον ηλιο καταματα και επιμονα.

δε σε νοιαζει αν τρεχουν δακρυα,δε σε νοιαζει αν μετα θα βλεπεις θολα.

ολα για αυτη τη στιγμη΄

δε θα ησουν ο εαυτος σου αν δε το κανες.

δε μπορεις να ξερεις τι δειχνεις,μονο τι ζεις.κι οπως το ζεις εσυ.

κι ηταν τοσο απλο

τα λιμανια μας τα διαλεγουμε εμεις.

συνηθιζω να σκεφτομαι.

εχει ζεστη.πολυ.

μα εχει και ζεστασια.αληφεια.

κοιταζω τον οριζοντα και ειναι ακομα ροζ.

αυτο που ακομα δεν εχει γινει μωβ ακομα και μετα γαλαζιο(που σἀρεσει) και μετα μπλε σκουρο.και μετα νυχτα καληνυχτα κι ονειρα μας γλυκα.

σημερα ο γειτονας με τα ωραια νυχτολουλουδα στον κηπο και τις πολλες γλαστρες στη βεραντα βγηκε εκτος οριων και φωναζε.σημερα το πρωι δεν ηταν καλη μερα.σαν να ηταν η μερα της φωνης.

μα ακομα κι ετσι οι τσεπες μου δεν ειναι αδειανες.μετα απο πολυ καιρο.πολυ πολυ καιρο,το συναισθημα της καταψυξης με αφησε και πηγε διακοπες.ετσι νιωθω.κι αφου τα λογια μου τα περνει το αερακι δε φοβαμαι πια.

εξαλλου μετα απο καιρο δεν ειμαι με αδειες τσεπες.....

πως το ελεγε εκεινο το τραγουδι??αν μ αγαπουσες λιγο δε θα ηταν ασπρομαυρη η ζωη??

πες μου τι ειναι αυτο που βλεπεις οταν κοιτας τον οριζοντα,κι αν γελας οταν περπατας.....κι εγω θα σου δωσω ολουσ τουσ θησαυρους.

μολις τους βρω:)

gigi su lew

ekpaideyomaste gia tis symperifores mas.
νομιζω δηλαδη.

san stratiwtakia sth gyalinh bitrina mas.
kai molis ksestratisoume ola ginontai anakata.αι οι γυρω μας

κι αραγε πως υπαρχουμε πραγματικα αν δεν αποδεχομαστε ουτε εμεις τη φυση μας,μα την φυλακιζουμε?
και ποσο ευκολα μας αποδεχονται οι γυρω μας
για το ειναι το ακατεργαστο μας.
do understand-
-rise up
stay calm-
stay clean-
-walk beside-
-feel the joy
until we meet again-

οταν φιληθηκαμε εκεινο το βραδυ,το φεγγαρι ηταν ακριβως μισο....

here we are now....

ton teleytaio kairo

einai les kai eimai diakopes sth zwh mou.

san na katalabe kapoios pws to xreiazomoun olo ayto.

kai ksafnika exw gemisei xrwmata kai xamogela.

and it feels like...strange.

but its still me.and that captain,is a great gift!

http://www.youtube.com/watch?v=vV0KmOYfomM

μπλοπιτι

κοιταζε ωρα απο το σπασμενο παραθυρο

λες και δεν την τυφλωνε ο ηλιος

τι κι αν οι σαπουνοφουσκες εσκαγαν πριν βρουν ουρανο

αυτη κοιταζε επιμονα τον ουρανο.

λες κι εκει πανω ειχε το πιο ομορφο τραγουδι για να ξεπερασεις το ειναι σου

κοιταζε ωρα απο το σπασμενο παραθυρο

και δεν την ενοιαζε

γιατι το βραδυ θα την εβρισκε εκει αγκαλια με αστερια.

alikh sth xwra th dikia mas

h alikh apo th xwra twn 8aymatwn ksypnhse kai ka8ise dipla mou sto krebati.
eixe arxisei na kshmerwnei ma egw ais8anomoun pws h8ela toso poly na kryftw kai to skotadi mexri ekeinh thn wra boh8ouse.
forouse to aspro forema ths me thn kokkinh kordela.
ki ekeinh thn petalouda sta myalla pou thn ekane panta na moiazei pws petaei.
"mou leipses" psellisa.

shkw8hka,foresa to kaskol mou kai ta a8lhtika kai bghkame sto dromo.

aytes oi psyxres apoxrwseis pou pairnei o kosmos mou otan den exei bgei akoma o hlios...me hremoun,ksypnane to einai mou,san kafes zestos pantremenos me kryo aeraki pou se kanei na mh niw8eis th myth sou.

apo tote pou metakomisame ola einai alliws.den exoume prolabei oute na mas koitaksoume ston ka8refth.spiti den allaksame,allaksame topo diamonhs.

"oi agkalies kouto einai to pio monimo krebati."

ma ki aytes spanizoun pia h tis plhrwneis akriba", ki emeis ws gnwston xrhmata den exoume,mono fantaxtera kapela kai polyxrwmes kaltses.

h zwh mas moiazei me tainia.pou ths exoun peiraksei ta xrwmata kai ola moiazoun entona.h mhxanh pou gyrnaei to film exei trela8ei kai mas paei mpros pisw toso grhgora pou nomizoume pws zoume panta mono to empros.


eksellisontai kai ta paramy8ia ame.ginan trendy oi flwroi blepeis.
ki oi siwphloi,egklhmaties.

osh wra 8a paizei h alikh me thn petalouda ths,egw 8a afhsw mia mia tis typseis na fygoun.estw kryfa.

moiazei na me koitas apo makrya ka8e fora pou bgainw sto dromo kshmerwmata.

kai panta se akouw na mou fwnazeis"eimaste filoi emeis,ki egw sagapaw"

kai pou einai h agkalia sou?mono h alikh emeine gia thn wra ki ayth ksexnietai sta dika ths monopatia...